I –Phone จากแม่...สู่ลูก

“แม่จะซื้อ I-Phone ให้ วุ่นอยากได้หรือเปล่า?” ขณะนั้น ขึ้นปีที่สองที่แม่เป็นมะเร็งครับ แต่แม่ยังไม่ต้องใส่สายออกซิเจน

“อย่าเลยครับแม่ มันสิ้นเปลือง เก็บเงินไว้รักษาพยาบาลเถอะ เรายังต้องใช้เงินอีกมาก” ผมแบ่งรับแบ่งสู้ ใจหนึ่งก็อยากจะใช้เพราะเห็นพี่ๆเขาใช้กัน อีกใจหนึ่งก็คิดว่าด้วยหลักเหตุผลว่า มันแพงโดยใช่เหตุ และมันก็ไม่จำเป็นขนาดนั้น ลำพังตัวผมคงไม่คิดจะซื้อครับ ไอโฟนเครื่องหนึ่งแน่นอนว่า ทำได้หลายอย่าง ทั้งดูหนัง ฟังเพลง เล่นอินเตอร์เนต เป็นต้น แต่มูลค่าของมันเอาไปดำน้ำทริปใหญ่ๆ ทะเลอันดามัน ได้หนึ่งทริปเลย(ถ้าผมมีเงินมากขนาดนั้น เอาไปดำน้ำดีกว่าน่ะ)

แต่ดูแม่อยากจะซื้อให้ผมมากครับ เธอพร้อมจะเสียสละเงินส่วนตัว เพื่อมอบให้ผมอย่างเต็มใจ เธอบอกผมว่า อยากจะซื้อสิ่งนี้ให้ผมตอบแทนความกตัญญู กตเวที ที่ผมมีให้ ซึ่งผมก็ตอบไปว่า

“แค่นี้ ผมก็ใช้หนี้บุญคุณแม่ ไม่หมดอยู่แล้ว ถ้าซื้อก็ยิ่งติดหนี้บุญคุณเข้าไปใหญ่เลยซิ ”

ซึ่งสุดท้าย เมื่อถูกรบเร้ามากๆ ผมก็ใจอ่อน และได้ไอโฟนมาครอบครองในวันนั้น แม้จะรู้สึกงงๆ ใจหนึ่งคิดว่า มันแพงมากเลยนะครับแม่

ปัจจุบัน ผมรักและหวงแหนไอโฟนเครื่องนี้มาก เพราะเป็นสิ่งที่แม่ได้ให้ไว้ ด้วยเหตุนี้ผมจึงนึกเธอตลอดเวลา

เวลาไปต่างจังหวัด ไปทะเล ไปค้างคืน ผมจะเก็บไอโฟนไว้ที่บ้านครับ กลัวไอทะเลจะทำให้โทรศัพท์พัง และเลือกที่จะใช้โทรศัพท์เครื่องเก่ามากกว่า

แต่ซักวัน ไอโฟนเครื่องนี้ก็ต้องบุบสลาย เสียหาย ตามกาลเวลา ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไร เปรียบเหมือนชีวิตของมนุษย์ ที่มีเกิด ก็ต้องมีดับ

และเป็นสิ่งที่เที่ยงแท้เสียด้วย