1 เดือนที่เธอจากไป

จะว่าเร็วก็เร็ว จะว่าช้าก็ช้าครับ แต่นี่ก็ครบ 1 เดือนที่คุณแม่ของผมได้จากไปแล้ว

ตอนเช้าเราอัญเชิญอัฐิของแม่ไปที่วัด ทำบุญ กรวดน้ำและถวายสังฆทาน ฟังพระสวด

สภาพจิตใจดีขึ้นกว่าสัปดาห์แรกๆครับ พอมีอะไรทำ ไม่อยู่เฉยๆ มันก็ทำให้ “การคิด” น้อยลง

แต่หากได้คิดถึงวันนั้น คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา คิดถึงสิ่งที่เคยทำผิดพลาดที่มีอยู่บ้าง เพราะไม่มีสิ่งใดที่สมบูรณ์แบบ แน่นอนว่า ย่อมจะทำใจไม่ได้อย่างแน่นอน และจะทำให้โทษตัวเองเสมอๆว่า ทำไมเราถึงช่วยอะไรไม่ได้เลย

พ่อก็เช่นกันครับ ท่านเหมือนผม บางครั้งเวลาดูรูปแม่ มันก็อดคิดไม่ได้

แต่หากคิดว่า เรามีสิ่งดีๆอะไรที่เคยทำร่วมกันบ้าง ได้ตอบแทนบุญคุณท่านอย่างไรบ้าง มีเสียงหัวเราะ มีอารมณ์ขัน สิ่งเหล่านั้นทำให้ผมภูมิใจและไม่อายที่จะบอกใครๆว่า “ผมได้ทำ” ในสิ่งที่หลายคนอาจไม่มีโอกาสนี้

ผมกับเธอเกิดปีไก่เหมือนกันครับ อาจเป็นเพราะเราผูกพันกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อนก็ได้

แม้ผมจะรู้ว่าเธอไปดี ไปแล้วไม่เหลียวหลังกลับมา เพียงแต่แอบมองห่างๆ ในบางเวลา แม้ผมจะอยากให้เธอมาหาก็ตาม

เธอ ไม่ชอบสุนัข บ้านเราก็ไม่เลี้ยงสุนัข แม้ซาวเสียงแล้วเธอจะแพ้ 4 ต่อ 1 แต่เธอก็ชนะทุกคนเสมอๆ เพราะ

เธอ เป็นคนที่ใครๆก็เอาใจมากที่สุด

เธอ เป็นผู้หญิงคนเดียวของบ้าน

เธอ เป็นคนที่สำคัญที่สุดของบ้าน

และผมก็ตามใจเธอเสมอ

ดีใจที่เห็นเธอมีความสุข

เสียใจและเจ็บปวดเมื่อเห็นเธอมีความทุกข์

หน้าบ้านมีแม่ลูกคู่หนึ่ง ขายอาหารตามสั่ง แม่เป็นคนทำ ลูกเป็นคนช่วย คนรับ Order

มันทำให้ผมนึกถึงแม่ขึ้นมา และนึกอิจฉาแม่ลูกคู่นี้

หากการอิจฉา ริษยา เป็นบาป

ผมก็ขอทำบาปแล้วกันนะ