ทดสอบ กล้องและHousing….ที่พัทยา(1)

หลังจากเสร็จสิ้นการไปดำน้ำที่ชุมพร ผมคิดในใจว่า อยากจะหาซื้อกล้องคอมแพคและHousing ซักตัว ไว้ถ่ายภาพใต้น้ำ เก็บรายละเอียดของสัตว์ทะเลที่ผมชื่นชอบ

สองผู้คร่ำหวอดในการถ่ายภาพใต้น้ำอย่างพี่ป๊อคกี้และพี่หมอหมู ก็เคยแนะนำผมครับ ว่า หากมีความรู้เรื่องสัตว์ทะเลแบบนี้ ก็น่าจะหาซื้อกล้องมาถ่ายภาพใต้น้ำได้แล้ว

ผมต้องการกล้องมือหนึ่งที่ราคาสมฐานะ(ไส้แห้ง) ไม่แพงจนเกินไป และเหมาะสมกับผมที่สุด ที่ไม่เน้นในเรื่องการถ่ายภาพบนบกมากนักแต่มุ่งไปที่การถ่ายภาพใต้น้ำมากกว่า(ขืนซื้อแพงมากก็งดดำน้ำยาวซิครับ 555)

หวยมาออกที่ร้านแห่งหนึ่งที่พันธุ์ทิพย์พลาซ่า จากการแนะนำของพี่ปุ๋มและการช่วยเหลือของพี่ต่าย AIS ทำให้ผมได้ของดี ราคาไม่แพง แถมยังมีลูกเล่นเพิ่มขึ้นกว่ากล้องที่ผมใช้อยู่อีกด้วย

แม้บางจังหวะจะทำให้ผมมองเห็นสัตว์ทะเลได้น้อยลงไปบ้าง(เพราะต้องมองผ่านจอ LCD) แต่ก็น่าจะช่วยทำให้ผมวินิจฉัยสกุลและครอบครัวของสัตว์ทะเลได้ถูกต้องยิ่งขึ้น เนื่องจากบางชนิดสีกลมกลืนยากแก่การจดจำด้วยสายตา บางชนิดว่ายน้ำเร็วมาก การกลับมาดูภาพถ่ายอีกครั้งจึงเป็นประโยชน์อย่างที่สุด(ลงไปใต้น้ำ สีจะค่อยๆหายไปครับ เนื่องจากแสงที่น้อยลง ทำให้เวลาเรามองด้วยตา สีจึงผิดเพี๊ยนไปจากความเป็นจริง)

สิ่งที่ผมลืมไม่ได้คือ ต้องรบกวนสัตว์ทะเลให้น้อยที่สุดครับ จะ Landing ต้องแน่ใจว่าตรงนั้นเป็นพื้นทราย การดูแลเอาใจใส่ มองดูนักดำน้ำใกล้ๆตัว ก็เป็นสิ่งที่พึงกระทำอยู่เสมอครับ

นั่นแหละครับ หลังจากซื้อมา ก็ได้แต่ไปลองในสระว่ายน้ำอย่างเดียว ใส่ตะกั่วถ่วงลงไปข้างใต้สระ ผลคือ น้ำไม่เข้าครับ แต่การทดสอบในทะเลก็เป็นสิ่งที่ดีกว่า รอคอยมาหลายเดือน จึงได้จังหวะที่เหมาะสมครับ

วันศุกร์เป็นวันพ่อแห่งชาติและติดกับวันเสาร์อาทิตย์ ผมและครอบครัวต้องมาพัทยาอยู่แล้ว(พาคุณแม่มาพักผ่อนด้วยน่ะครับ) วันเสาร์เช้าๆก็ออกมาที่ท่าเรือแหลมบาลีฮาย ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่พักเท่าไร

แม้พี่ป้อมจะไม่มีทริปพัทยาสัปดาห์นี้ แต่แกก็บอกผมว่า

“ ภพ อยากดำน้ำพัทยาเมื่อไรบอกพี่ มีทุกอาทิตย์แหละ เดี๋ยวพี่ฝากให้ไปกับพี่หมายครับ”

ก็เหมาะเลยครับ ผมมักจะว่างในวันที่คนอื่นไม่ว่างอยู่ด้วยซิ ทริปนี้มีพี่หมี WhiteShark จะมาทดสอบ Housing ที่ซื้อมาใหม่ด้วยครับ ล่าสุดก็เจอกันที่ทริปร้านเป็ด ร้านไก่ เมื่อเดือนตุลาคมที่ผ่านมา

หากพร้อมแล้ว ก็ดำดิ่งเพื่อไปเรียนรู้การถ่ายภาพใต้น้ำด้วยกันและพบกับสัตว์ทะเลเช่นเคยครับ


4-5 ธันวาคม 2551

มาถึงพัทยาช่วงเย็นวันพฤหัสครับนอกจาก Wetsuit ยาวที่ผมมักแบกไปเป็นประจำแล้ว พอมีกล้อง ก็จะมีกระเป๋าสำหรับใส่ Housing เพิ่มขึ้นมาอีก

เช้าวันศุกร์ วันพ่อแห่งชาติ พักผ่อนในที่พักกับครอบครัว ก่อนที่จะติดต่อพี่ป้อมเพื่อขอเบอร์พี่หมาย(สคูบ้าเทค) ไว้ติดต่อเวลาไปถึงท่าเรือ เมื่อคุยกับพี่หมาย นัดเวลากันเรียบร้อย ทราบคร่าวๆว่าในวันเสาร์เราจะไปหมายไกล อย่างเกาะริ้นกันครับ(สำหรับเกาะริ้น ผมเคยไปมาแล้วหนึ่งครั้ง(รายละเอียดติดตามเรื่อง “สู่หมายไกล…ทะเลพัทยา” ครับ)

ส่วนพี่หมีจะขับรถออกมาจากกรุงเทพฯ พรุ่งนี้เช้า มาเจอผมที่ท่าเรือ ผมจัดของให้พร้อม พักผ่อนให้เพียงพอ พรุ่งนี้จะได้ไปลองกล้องซะที รอมานานแล้ว 555


6 ธันวาคม 2551

ก่อนออกจากที่พัก กินอาหารเช้าให้เรียบร้อย คุณพ่อมาส่งที่ท่าเรือครับ ใช้เวลาประมาณสิบนาทีก็ถึง ที่ท่าเรือแหลมบาลีฮายในเวลานี้ มีลมเย็นๆพัดมา หนาวจริงๆครับ

มีกลุ่มนักท่องเที่ยวมาติดต่อเรือโดยสารเพื่อไปเกาะล้าน น่าจะเป็นชาวไต้หวันครับ ชาวไต้หวันถือว่าเป็นตลาดใหญ่แถวนี้เหมือนกันนะ

“สวัสดีภพ รอนานหรือเปล่าครับ” พี่หมีทักทาย

“สบายมากครับพี่ ตรงไปที่ล๊อค D เลยครับ พี่หมายบอกว่าเรืออยู่ที่นั่น” ผมตอบ

“สวัสดีครับ พี่หมาย” ผมรีบขนของลง ก่อนที่พี่หมีจะถอยรถออกไปจอดด้านนอก

“สวัสดีครับ ต้องรอซักหน่อยนะ ผมเผื่อเวลาไว้น่ะเพราะบางคนก็มาจากกรุงเทพกัน” พี่หมายตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

ผมมั่นใจว่า จากการที่ผมมาดำน้ำที่พัทยาก็หลายครั้ง ผมเคยเห็นพี่หมายมาก่อนแน่ๆครับ คุ้นหน้าจริงๆเลยล่ะ

พี่หมายเล่าให้ฟังว่า หากอยากมาดำน้ำให้ติดต่อมาได้เลย เรือออกทุกเสาร์ อาทิตย์ วันเสาร์จะเป็นหมายไกล เช่น เกาะริ้น ยักษ์กระโดง ลอมฟาง วันอาทิตย์จะเป็นหมายใกล้อย่างเกาะสาก เกาะล้าน เรือหลวงกูด เป็นต้น บางครั้งห้าคนก็ออกครับ แต่อาจจะเป็นหมายใกล้ๆแทน โดย Leader ก็คือ พี่หมายครับ

ระหว่างนี้พี่หมายกับเด็กเรือกำลังช่วยกันขนแท๊งค์ ขึ้นเรือ ผมเริ่มเห็นนักดำน้ำชุดแรกที่มาถึง เป็นชาวต่างชาติสี่คนและชาวไทยหนึ่งคนครับ(ชาวไทยคนนี้จะคอยอธิบายให้ชาวต่างชาติฟังโดยตลอด)

ผมไม่รู้จักชื่อเรือครับ เห็นแต่ว่า มีเลข 9 อยู่ด้านบนหัวเรือ พี่หมีมาแล้วครับ ขึ้นเรือดีกว่า

นอกจาก Gear Bag ของพี่หมีแล้ว ก็ยังมีถังแช่กล้องที่พี่หมีเอามาเอง ด้วยอุปกรณ์ที่ใหญ่ กินเนื้อที่เยอะ ทั้งกล้อง อาร์มยึดแฟลชและสโตป การนำมาเองก็สะดวกและปลอดภัยดีครับ(ไม่มีรถเสร็จแน่ครับ 555)

ปกติผมจะเป็นคนทำอะไรชักช้า เรื่องการประกอบอุปกรณ์นี่ ผมจะขี้เกียจเบียดเสียดผู้คน รอให้ประกอบกันเสร็จก่อน แต่คราวนี้ยังไม่มีคนมาครับ เป็นโอกาสดี เนื้อที่เยอะ ผมรีบประกอบอุปกรณ์เลยดีกว่า

พี่หมายให้ตัวที่เกี่ยวกับกล้องไว้ติดกับ BCD ที่พี่ป้อมฝากมาให้ครับ ผมว่าจำเป็นอย่างมากเลยล่ะ

ประกอบอุปกรณ์เสร็จภายในเวลาอันรวดเร็ว แบบไม่เคยมีมาก่อน ส่วนตะกั่ว ผมร้อยแค่สี่ก้อนครับ ลดไปหนึ่งก้อน เพราะอยากจะลดตะกั่วลงน่ะ(ไม่รู้จะเกิดเหตุการณ์เดิมอีกหรือเปล่า คราวก่อนก็เกิดที่เกาะริ้นนี่แหละ 555)

ผมเห็นชายคนหนึ่ง ลักษณะคล้ายพี่หมายมากๆครับ

“อ้าว นี่มันพี่ตุ๋นนี่หว่า” ผมเจอแกบ่อยครับ เวลามาดำน้ำที่นี่ การันตีว่า มื้อเที่ยงผมจะได้กินไข่เจียวแสนอร่อย กับน่องไก่ทอดแล้วล่ะครับ(ทำเป็นเล่นไป ผมว่า อาหารอร่อยกว่า Liveaboard บางลำที่ผมเคยไปอีกนะ 555)

ซักพักกลุ่มนักดำน้ำชาวญี่ปุ่นก็ขึ้นมาบนเรือ หนึ่งในนั้น ผมจำได้ดี ชาวญี่ปุ่นหัวเกรียน ผมเจอบ่อยๆ น่าจะเป็น Instructor ไม่ก็ Divemaster นี่แหละ มักจะพานักดำน้ำญี่ปุ่นมาดำน้ำเป็นประจำ(สาเหตุเหรอครับ ที่ญี่ปุ่นการดำน้ำค่าใช้จ่ายสูงมาก แถมต้องนั่งเรือออกไปไกลสุดๆ มาดำน้ำเมืองไทยดีกว่า ค่าใช้จ่ายก็ถูก มีอะไรดีๆดูเยอะด้วย)

ประเด็นอยู่ที่นี่ครับ สาวญี่ปุ่น โอ้ว้าว ผิวก็ขาว ในกลุ่มนี้ มีสองสาว คนหนึ่งตาเข้มๆออกแนวแบบวัยรุ่นโตเกียว อีกคนหน้าตาน่ารักมากๆแบบสาวชนบทที่ดูบริสุทธิ์ ไร้สิ่งเจือปน(ผมเหมือนกับพวกโรคจิตไหมครับ 55 )

เอาเป็นว่ายังไม่รู้จักชื่อเธอครับ ขอเรียกสองสาวนี้ว่า ยูกะ กับ อาโออิ ก่อนแล้วกัน(ผมรู้นะ ว่าคุณคิดอะไรอยู่ 555)

พยายามจะแอบถ่ายรูปมาฝากทุกท่านกัน(เข้าขั้น โรคจิตแล้ว) ระหว่างสองสาวกำลังเตรียมอุปกรณ์ แต่ถ่ายติดเฉพาะยูกะครับ(อาโออิดันก้มหน้าซะได้) นึกถึงพี่ๆในเว็บ ที่มีกล้อง DSLR ถ้ามาล่ะก็ ซูมปั้บได้ภาพช๊อตเด็ดแน่ๆครับ

ผมกับพี่หมี นั่งด้านล่างครับ พี่หมีอยากเฝ้าดูกล้องด้วยล่ะ ผมได้จังหวะหยิบกล้องมาประกอบกับ Housing โดยให้พี่หมีช่วยดูด้วย

เริ่มแรก นำ โอริง ลักษณะเป็นยางที่คั่นกลางระหว่างกล้อง เวลาเปิด –ปิด มาทาซิลิโคน ดูว่ามีเส้นผมติดอยู่หรือไม่ เสร็จแล้วนำมาติดไว้กับตัว Housing

จากนั้นนำตัวกล้องใส่เข้าไป(เอาสายคล้องกล้องออกก่อนด้วยล่ะ) ปิดฝาให้เรียบร้อย ดูว่าปิดดีแล้วหรือยัง

จากนั้นลองเปิด-ปิด ทดลองปุ่มดูว่าใช้ได้หรือไม่ ก่อนที่จะเอาตัวกระจายแฟลช ลักษณะเป็นแผ่นที่ติดหน้ากล้อง มาผูกกับกล้อง แล้วดันตัวกระจายแฟลชเข้าไป

ผูกสายคล้องกับ Housing ที่ยึดกับ BCD(ที่พี่ป้อมให้มา) แล้วยังมีสายคล้องที่ผมมีอยู่แล้ว เอาไว้รัดบริเวณข้อมือ เรียกว่า ถ้ากล้องจะหลุดไปจากผม ก็ต้องให้สองส่วนนี้หลุดออกไปก่อน 555

เอากล้องลงไปแช่ในถังครับ(พี่หมีบอกจะได้ไม่เป็นฝ้า) ผมเห็นหลายๆคนก็แช่กันทั้งนั้นนะ

เรือออกเดินทางสู่เกาะริ้นครับ วันนี้อากาศดี คุยกับพี่หมีซักพัก พี่หมายก็ลงมาคุยด้วย

พี่หมายบอกว่า แกชอบสะสมรูปทากทะเลในอัลบั้ม เพราะแกดำน้ำที่นี่มาทุกสัปดาห์ พบเจอทากมาแล้วหลายชนิด รู้ว่าตรงจุดไหน มีอะไรดูบ้าง ว่าแล้วก็โชว์รูปในกล้องให้ผมกับพี่หมีดู หลายชนิดผมยังไม่เคยเจอมาก่อนเลยครับ สุดยอดจริงๆ ใครจะไปเชื่อว่าพัทยาก็มี

แกเป็นคนอัธยาศัยดีมากครับ หากได้คุยจะรู้ได้ทันที ต่อไปนี้ผมจะมาดำน้ำพัทยา ว่างเมื่อไรก็ได้มาดำแน่นอนครับ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีทริปอีกต่อไปแล้ว

มาถึงที่เกาะริ้นครับ ผมยังจำหาดทรายสีขาวที่ทอดยาวด้านหน้าได้ดี ใกล้ๆมีลอมฟาง จุดดำน้ำอีกที่หนึ่ง เสียดายจังครับที่ผมไม่ได้หยิบกล้องบนบกมา เพราะทิวทัศน์ที่นี้สวยงามจริงๆ(หากจะหยิบกล้องที่ประกอบ Housing มาถ่าย ก็อาจจะได้เหมือนกัน แต่อาจจะมีละอองน้ำติดน่ะครับ)

ผมแต่งตัวเตรียมพร้อมสำหรับไดฟ์แรก กระแสน้ำค่อนข้างไหล และมีลม ไปลุยกันเลยครับ


Dive 1 ไม่ได้โชคร้ายเสมอไปหรอก ไอ้น้อง!!!

เอาอีกแล้ว สาบานได้เลยว่าผมไม่ได้ตื่นเต้น เมื่อปล่อยลมออกจาก BCD จนหมด ตัวก็ไม่จมลง ในขณะที่พี่หมีและพี่หมาย ลงไปหมดแล้ว

ผมพยายามอยู่หลายที เพื่อจะลงไปใหม่ แต่ก็ยังไม่สำเร็จ อีกทั้งกระแสน้ำที่ไหล ทำให้ตัวผมถูกพัดห่างออกจากเรือไปเรื่อยๆ

ซวยล่ะซิ อุตส่าห์เอากล้องมาลอง กับแห้วในไดฟ์นี้อีกแล้ว ผมคิดในใจว่า จะตีขาไปใกล้ๆเรือเพื่อเพิ่มตะกั่ว(ต่อไปนี้ไม่ลดแล้วล่ะครับ 555) แต่ยิ่งตีขา ก็ยิ่งห่างจากเรือไปเรื่อยๆ แดดที่แรงจัดแบบนี้ ผมเริ่มคลื่นไส้แล้วล่ะครับ

เอาใหม่ ตีขาไปเกือบถึงเรือ ลองลงไปใหม่ ก็ยังไม่ได้ เลิกดีกว่าเว้ย กลับเรือ กลับเรือ(ห่างออกไปอีกแล้ว)

“จับทุ่นไว้ครับ” เสียงสวรรค์จากบนเรือ หนึ่งในนั้น คือ พี่ตุ๋น

โชคดีครับ ผมจะหมดแรงอยู่แล้ว ให้ตีขาเข้ามา เป็นเรื่องยากมากๆ ด้วยกระแสน้ำที่ไหลสุดๆ ผมจับเชือกและถูกดึงเข้าเรือ

“ตะกั่วไม่พอน่ะครับพี่ จะว่ายกลับเรือก็ไปไกลเลย”

“ว่ายไม่ได้หรอกครับ กระแสน้ำมันไหลมาก” พี่ตุ๋นบอก

แปลกแฮะ ผมเจอกลุ่มคนต่างชาติสี่คน และคนไทยอีกหนึ่งคน ที่เจอก่อนขึ้นเรือ ไหงพวกเขาขึ้นมาเร็วจังล่ะ

ทราบภายหลังว่า ทั้งหมดเป็นนักเรียน Open Water จากโรงเรียนนานานชาติ รีเจนซ์ กรุงเทพฯ โดยมีครูวีรชัย มาสอบภาคทะเล ที่สำคัญ พวกเขากำลังจะลงไปอีกครับ(และบอกให้เรือไปรับด้วย)

“เอ้าก็ แบบนี้ ก็เจ๋งซิ” ผมคิดในใจ และรีบเพิ่มตะกั่ว

“ขอผมลงไปด้วยนะครับ” ว่าแล้วไปลุยกันต่อกันเลยครับ

สบายๆครับ ลงได้แบบไม่มีปัญหา ผมเริ่มจากการถ่ายรูปครูวีรชัยก่อน ค่อยๆทำความคุ้นเคยกับกล้องไป ในน้ำมีตะกอนแบบนี้ หากไม่ใช่วัตถุที่ใกล้ๆ ถ้าเปิดแฟลช อาจจะติดตะกอนได้(ลองแล้ว ขาวโพลนเลยครับ แฟลชก็ตัวจิ๋วเดียว 555)

เริ่มจากเจ้าหนอนพู่ฉัตร(Chrismas tree worm) นี่แหละ สัตว์ทะเลที่มักเกาะติดอยู่กับปะการังก้อน ตัวที่ผมเห็นมีสีเหลืองครับ แต่ยังต้องนิ่งกว่านี้ รีบร้อนไปก็ได้ภาพแบบรีบร้อนน่ะ(ข้อดี คือ ไม่รีบร้อนจะได้ภาพสวย รีบร้อนภาพไม่สวยแต่มีข้อมูลมาเล่าเรื่อง ดีคนละแบบครับ 555)

ฟลุคครับ ผมเจอทากทะเล(Sea Slug)สองตัวอยู่บนก้อนหิน เมื่อรอบๆไม่มีปะการังและเม่นทะเล ผมลงไป landing กดมาโครและพยายามโฟกัสวัตถุ ก็ได้ภาพดีบ้าง เบลอบ้าง ตามฝีมือ 555(สีออกครีมๆครับ)

ต่อด้วย เม่นทะเล(Sea Urchin) มีเยอะนัก ก็ขอถ่ายรูปหน่อยแล้วกัน

ระหว่างผมถ่ายรูป จะใช้เวลาไม่มากครับ คอยชำเลืองดู กลุ่มเป็นระยะ เพื่อจะได้ไม่ต้องคลาดกัน

ด้านหน้าผม มีเจ้าปลาการ์ตูนอินเดียนแดง(Pink Anemonefish) แต่ด้วยความที่เคลื่อนไหวเร็ว จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเก็บภาพได้อย่างงดงามครับ

มาดูของนิ่งๆ ง่ายๆ ชัวร์ๆ อย่างปะการังดีกว่า ด้านหน้า คือ ปะการังโต๊ะ(Table Coral) ครับ ส่วนใกล้ๆ คือ สัตว์ทะเลที่สาวๆมักจะขยะแขยง คือ ปลิงทะเล(Sea Cucumber) ผู้เปรียบเสมือนเทศบาลแห่งท้องทะเลครับ

ยังมีแส้ทะเล และอวนเล็กๆ อยู่บนพื้น ก็ถ่ายไปเรื่อยครับ(ไม่มีอุปกรณ์ตัดด้วยน่ะ)

ครูวีรชัยทำสัญญานให้ขึ้นเพื่อทำ Safety Stop ผมไม่ดื้ออยู่ต่อหรอกครับ(จะอยู่ก็ได้ครับ Sausage ก็มี) แต่เพื่อความปลอดภัยก็ไม่ควรอวดเก่ง ที่ลงมาได้ก็เพราะครูวีรชัย เวลาขึ้นก็ควรจะขึ้นพร้อมๆกัน มาถ่ายรูปนักดำน้ำต่อดีกว่า เท่าที่ดูเหมือนพวกเขาจะชอบด้วยครับ(พี่ประสิทธิ์ จันเสรีกร เคยเขียนในหนังสือการถ่ายภาพใต้น้ำ บอกว่า เมื่ออยู่ใต้น้ำ หันกล้องไปที่นักดำน้ำ เป็นใครก็ยากที่จะปฎิเสธลง จริงแท้แน่นอนครับ)

ผมรอให้ครบสามนาที ก่อนจะขึ้นตามพวกเขาไป ระหว่างนี้ก็ถ่ายรูป Dive computer นี่แหละ

จากนั้นจึงลอยตัวขึ้นสู่ผิวน้ำ

“ขอบคุณมากนะครับ ที่ถ่ายรูปให้” ครูวีรชัยบอก

“ผมก็ต้องขอบคุณครูด้วยครับ ไม่ได้ครูก็คงไม่ได้ลงมาเหมือนกัน ตะกี้ผมหลงจากกลุ่มน่ะครับ” ว่าแล้วผมก็ถ่ายรูปให้พวกเขาบนผิวน้ำพร้อมๆกัน(ง่ายกว่าถ่ายด้านล่างเยอะเลยครับ 555)

ครูวีรชัย อธิบายเป็นภาษาอังกฤษให้นักเรียนชาวต่างชาติฟังว่า ผมดำมาแล้ว แปดสิบกว่าไดฟ์ แต่ยังอยู่ระดับ Open Water ซึ่งจำนวนไดฟ์ขนาดนี้ก็สามารถจะสอบเป็นระดับ Dive Master ได้แล้ว(พวกฝรั่ง อู้หูกันใหญ่ครับ ไม่รู้แปลกใจว่าดำเยอะหรืออะไรกันแน่ 555)

โน้นครับ เรือมารับแล้ว เจ้าฝรั่งโบกฟินแล้วพูดว่า “Help me!!” ด้วยอารมณ์ขันครับ

พี่ตุ๋นกับพี่หมายช่วยกันดึง Diver ขึ้นเรือ ว่าแต่พี่หมียังไม่ขึ้นเลยครับ

เรือกลับไปที่จุดเดิม ซักพักพี่หมีก็ขึ้นมาครับ(แกบอกว่า ตกใจเพราะขึ้นมาบนผิวน้ำ เรือก็หายไปแล้ว) (ที่หายเพราะว่าเรือแล่นไปรับกลุ่มครูวีรชัยและผมน่ะครับ 555)

ระหว่างผมนั่งเก็บแท๊งค์เข้าที่ ก็ประจันหน้ากับยูกะและอาโออิครับ(กลุ่มญี่ปุ่นพึ่งจะลงครับ) โอกาสดีแบบนี้ ฟอร์มว่ายกกล้องมาเทสดีกว่า แล้วก็แชะ(ทีตอนใส่หน้ากากเนี่ย เกิดถ่ายได้ซะงั้น 55)

มากินข้าวกลางวันดีกว่าครับ กระเพราไก่ ไข่เจียว น่องไก่ทอด ตามด้วยน้ำอัดลมเย็นๆ กินให้หายคิดถึงอาหารของพี่ตุ๋นเลยครับ โอ้ อร่อยจริงๆ

ผมโชว์รูปถ่ายเจ้าฝรั่งที่โบกฟินให้เขาดูรูปตัวเอง(บังเอิญเป็นรูปที่พอดูได้ครับ ไม่เบลอ) เจ้าฝรั่งยิ้มแล้วบอกว่า “Like a fish”(อารมณ์มันก็ขำดีครับ 55)

นั่งคุยกับพี่หมีซักพัก ผมก็ไปเปลี่ยนแท๊งค์ ปัญหาที่ผมเจอบ่อยเวลาเปลี่ยนแท๊งค์ คือ มักจะหมุนไม่ออก(ปัญหาดูง่ายแต่ผมไม่ฉลาดเองน่ะครับ 555) พี่หมีบอกว่า ต้องไล่อากาศออกให้หมดทั้งใน BCD และ Regulator ผลคือ ออกง่ายมากครับ

จุดดำน้ำต่อไป เรามาหลบคลื่นอยู่ในอ่าว ซึ่งยังเป็นที่เกาะริ้นอยู่ครับ แต่เป็นอีกด้านหนึ่งน่ะ ว่าแล้วก็ไปกันต่อเลยครับ