นิทานเต่ามะเฟืองและผ้าขาว

งานสัปดาห์หนังสือเด็กที่ผ่านมา จัดที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ เห็นภาพพ่อแม่ พาลูกๆมาเลือกซื้อหนังสือก็รู้สึกดีครับ

แม้จะมีแต่เด็กๆ แต่ผมก็ไม่อายครับ เพราะมางานนี้ มีเป้าหมาย ผมจะมาหาซื้อหนังสือของอาจารย์ธรณ์ครับ คือ “กำเนิดเต่ามะเฟือง” และ “ชั่วชีวิตหมึกกระดอง”

มาช่วงใกล้ 5 โมงเย็น บนเวทีมีละครเต่ามะเฟืองพอดีเลยครับ นำแสดงโดยนิสิตปริญญาโท ภาควิชาวิทยาศาสตร์ทางทะเล มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เลยขอดูซะหน่อย

เรื่องราวเริ่มจากแม่เต่ามะเฟือง เต่าที่หายากแสนยากในเมืองไทย ณ เวลานี้ เดินทางมาจากประเทศนอรเวย์ เพื่อมาวางไข่ ณ เกาะภูเก็ต สวรรค์ที่เต่ามะเฟืองถวิลหา เพราเคยได้ยินใครๆก็เล่าให้ฟังว่า มีหาดทรายขาว สวย เหมาะแก่การวางไข่

เต่ามะเฟืองพบเพื่อนร่วมทาง เช่น เต่ากระ มาจากเกาะสุรินทร์ เต่ากระบอกว่า เขาไม่สามารถทนอากาศที่หนาวเย็นมากๆ ในสถานที่ที่เต่ามะเฟืองมาได้ เพราะไขมันที่มีน้อยกว่าเต่ามะเฟืองนั่นเอง (เด็กๆข้างๆผม ชอบใจ หัวเราะใหญ่เลยครับ)

เมื่อเต่ามะเฟืองมาถึง พบแสงสีมากมาย และคนก็เต็มเกาะไปหมด ไม่สามารถหาที่วางไข่ได้ เต่ามะเฟืองจึงต้องปล่อยไข่ลงทะเลเพราะถึงเวลาที่ลูกๆต้องออกแล้ว เรื่องเศร้าจึงเกิดขึ้นกับลูกๆของเต่ามะเฟือง

ครั้งต่อมา เต่ามะเฟืองไม่ยอมแพ้ กลับมาอีกครั้งและหาที่วางไข่ได้ แต่ต้องถูกนักท่องเที่ยวพาลูกมาขี่เต่า สร้างความลำบากให้เต่ามะเฟือง (อาจารย์และลูกชายมาแสดงเองเลยครับ)

ในที่สุด ลูกๆเต่ามะเฟืองก็ถือกำเนิดมาได้ แต่เรื่องเศร้ายังไม่จบแค่นั้นครับ แม่เต่ามะเฟืองเห็นถุงพลาสติคที่เด็กๆทิ้งลงมา แม่เต่ามะเฟืองคิดว่าเป็นแมงกระพรุน อาหารอันโอชะ จึงกินเข้าไปและจากโลกนี้ไปพร้อมกับความทรมาน

ฉากสุดท้ายเป็นภาพที่ลูกเต่าที่เติบใหญ่ ชี้ไปบนดวงจันทร์ที่มีแม่รอคอยอยู่ ทำเอาเด็กด้านหน้าผม ร้องไห้เพราะสงสารแม่เต่า

ผมจึงอยากบอกว่า เด็กๆเปรียบเหมือนผ้าขาวจริงๆครับ เราปลูกฝังเรื่องดีๆให้ เขาก็จะจดจำสิ่งดีๆ เราปลูกฝังเรื่องไม่ดี เขาก็จะจดจำสิ่งเหล่านั้น

ดูอย่างนิทานเต่าและเด็กๆรอบข้างผม คงตอบได้เป็นอย่างดีครับ