ทดสอบ Dive computer….ที่พัทยา(1)

7 เดือนเต็มๆ ที่ผมห่างหายจากการดำน้ำ เนื่องจากต้องอยู่ดูแล คุณแม่ที่ป่วยด้วยโรคมะเร็ง เมื่ออาการของท่านดีขึ้นและมีคุณพ่อคอยเฝ้าอยู่ที่บ้าน ผมจึงมีโอกาสได้ออกมาเปียกน้ำทะเลอีกครั้ง ตามประสาคนที่ไม่อยากใช้จมูกหายใจแต่ชอบหายใจทางปาก

ปลายเดือนเมษายน มีงาน Thailand Dive Expo(TDEX) ที่ศูนย์สิริกิติ์ ผมใช้เงินเก็บที่พลาดจากการดำน้ำอันดามันใต้ มาซื้ออุปกรณ์ดำน้ำ ซึ่งก็คือ Dive computer นาฬิกาดำน้ำที่มีประสิทธิภาพมากกว่าที่ตาเห็น เพราะสามารถคำนวนเวลาที่อยู่ใต้น้ำได้ว่า เราจะอยู่ได้อีกกี่นาที ลงมาแล้วกี่นาที ขึ้นเร็วไปหรือไม่(ซึ่งจะมีเสียงเตือน) สิ่งเล่านี้สามารถช่วยเหลือผมได้ เวลาอยู่ใต้น้ำ จำเป็นอย่างมาก เพราะจากประสบการณ์ผมมักจะหลุดออกจากกลุ่มโดยไม่ตั้งใจและติดดีคอม(เป็นอาการป่วยของนักดำน้ำ หากดำน้ำในความลึกเป็นระยะเวลานานๆครับ) โดยไม่ตั้งใจ หากนานเข้าอาจเกิดอันตรายได้

ผมจึงเลือกรุ่นที่สามารถใส่เป็นนาฬิกาบอกเวลาได้ด้วย(ยิงฉมวกครั้งเดียว ได้ปลาสองตัว) แน่นอนว่า ราคาแพงไปก็ไม่เหมาะ แม้จะดีก็ตาม ถูกเกินไปแต่ใส่แล้วใหญ่เทอะทะก็ไม่ไหว ผมจึงเลือก Sunnto Mosquito หรือเจ้ายุง(ฮวน คารลอส เฟอร์เรโร)(เกี่ยวไหมเนี่ย) มาเป็นสมาชิกใหม่

สัปดาห์นี้พี่ป้อมมีสอบนักเรียนที่พัทยา ผมอยากไปทดสอบเจ้ายุงว่า จะมีประสิทธิภาพแค่ไหน ไม่ใช่ว่าน้ำเข้าได้แต่ไม่ออก(แล้วจะซื้อมาทำไมเนี่ย) แบบนี้ก็ไม่ไหวครับ ต้องไปที่ร้านขอเปลี่ยนทันที(ประกัน 1 ปี)

แม้วันเสาร์ผมจะติดธุระต้องอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนคุณแม่ แต่ก็ไม่เป็นไรครับ วันอาทิตย์ก็ไปได้ พัทยาใกล้แค่นี้เอง เดินทางสะดวก ค่าใช้จ่ายน้อย แถมมีอะไรดีๆให้ดูเยอะ และนี่คือจุดแข็งที่ทะเลแถบอื่นไม่มี

การเดินทางของคนที่คลั่งไคล้ในโลกใต้ทะเล หาดทราย สายลม แสงแดด กำลังจะเริ่มต้นอีกครั้งหนึ่ง
แล้วครับ



30 มิถุนายน 2550

ผมเลือกเดินทางในวันเสาร์เย็นด้วยความที่กลัวว่าวันอาทิตย์จะตื่นไม่ทัน อีกอย่างการมีเวลานอนพักผ่อนจะเป็นการดีเสียกว่า เพราะผมมีโอกาสได้พักผ่อน จะได้ไม่รู้สึกอ่อนเพลียในการดำน้ำวันรุ่งขึ้น

การเดินทางไปพัทยา รถเยอะที่สุด มีรอบมากที่สุดก็ต้องเป็นที่สถานีขนส่งเอกมัยครับ ไปบ่อยจนผมสามารถกำหนดเวลาได้แล้ว ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงครึ่ง จากกรุงเทพเท่านั้นครับ

ชาวต่างชาติที่นั่งข้างๆผม(อธิบายว่าเป็นผู้ชายแก่ๆ ท่าทางเรื่องมาก) ในตอนแรกผมก็ไม่ทราบว่าแกจะมานั่งข้างๆ เข้ามาบอกซักหน่อยก็ได้ แกทำสัญญาณมือบอกว่าให้หลบไป(หมั่นไส้มากครับ)

ระหว่างเดินทาง พอหันไปเห็นเขาหลับก็เลยสงสารเพราะหลับแบบอ้าปาก(ลักษณะเหมือนฟันหลุดออกจากปากทั้งหมด) แถมฮัมเพลงด้วย คิดดูซิครับ น่าสงสารไหม? (ขำด้วยครับ)

ที่โรงแรม ผมเจอพี่ป้อมที่พึ่งกลับมาจากการออกไปดำน้ำ จากนั้นเจอครูโก้ ซึ่งครูโก้บอกว่า เมื่อเช้านี้กว่าเรือจะออกได้ก็เกือบ 11 โมง เพราะฝนตกหนักมาก เรือไม่สามารถจอดเทียบท่าได้เพราะคลื่นซัดมาอย่างต่อเนื่อง น้ำค่อนข้างมีกระแส คาดว่าพรุ่งนี้คงดีขึ้น(ผมก็หวังไว้เช่นนั้นครับ)

ไม่นานนักผมเจอพี่ตุ๋น ที่ทำเรืออยู่แถวนี้ ผมมักจะได้ใช้บริการเรือของแกบ่อยๆด้วย จำได้ว่า ไข่เจียว,น่องไก่ทอด, กระเพราหมู, ต้มข่าไก่ อร่อยมาก(อร่อยกว่าบนเรือ Liveaboard บางลำอีกครับ)

คุณลุงพนักงานรักษาความปลอดภัยและพนักงานต้อนรับ ยังคงทักทายผมอย่างคุ้นเคย ทั้งนี้เพราะผมมาบ่อย(แม้จะไม่บ่อยเท่าพี่ป้อม) จนพวกเขาจำได้นั่นเอง

ระหว่างรอทุกคนอาบน้ำ ก็นั่งดูบอลอุ่นเครื่อง ไทย-กาตาร์ หมดครึ่งแรกพอดี ฝน(ในทีวี)ตกหนักมากครับ แต่ที่นี่อากาศยังคงปลอดโปร่ง

ด้านข้างผม มีคนหัวสกินเฮดนั่งอยู่ หน้าตาออกจะคล้าย นายโคตรเมาแห่งทะเลไทยเหมือนกัน ซักพักนายคนนั้น พูดผ่านโทรศัพท์ว่า

“มูชิ มูชิ ......”

จากนั้นก็ร่ายยาว จนโออิชิ เบนโตะ กอนนิชิวะ กอนบังวะ มึนตึ้บ(เล่นใส่เป็นชุดเลย) คำแรกก็รู้แล้วครับ ว่าคนญี่ปุ่น

เมื่อเจอทุกคนหมดแล้ว ผม พี่ปุ๊ก พี่ป้อม ครูโก้ พี่พิช พี่เท็น พี่หนิง พี่โอ๊บ พี่จิน พี่ปอ พี่ต่อ พี่ดิ้น ส่วนพี่โจ สมาชิกใหม่ น่าจะเป็นลูกศิษย์ครูโก้ครับ ท่าทางแกทันสมัยพอสมควรเลยครับ ทั้งหมดไปรับประทานอาหารเย็นกันที่ร้าน “จ่าต๋อย” โดยเจ้าถิ่นอย่างพี่ตุ๋นเป็นคนนำเสนอครับ(ระวังเมาตัว “ต” ครับ)

พี่ตุ๋นเล่าให้ฟังว่า ร้าน “จ่าต๋อย” คนเยอะมาก(มีทั้งอาหารป่าและอาหารทะเลครับ) นักท่องเที่ยวทั่วๆไปจะไม่รู้จัก ไม่แปลกใจว่าทำไมค่อนข้างแปลก เพราะทางเข้าคดเคี้ยวในซอย งงมากครับ มาอีกรอบไม่รู้จะจำได้หรือเปล่า นอกจากอาหารอร่อยแล้ว แกบอกว่า พนักงานเสริฟจะเป็นกระเทยทั้งร้าน ที่เป็นแบบนี้เพราะ กระเทยแต่ละคนขยันมากนั่นเอง

อยากให้ลองมาพิสูจน์ครับเพราะอาหารอร่อยมากจริงๆ ของสดไม่มีคาว เคี้ยวทีกรุ๊บ กรั้บ(ปลาหมึก เต็มปากครับ) บางอย่างอาจมีเผ็ดบ้าง(ถึงมาก) สมกับเป็นอาหารป่า ราคาอยู่ในขั้นรับได้ พนักงานเสริฟเดินเด้งไป-มา จนพี่ๆถามกันว่า

“น้อง ทำไมต้องเดินเด้งแบบนั้นด้วยละ”

“ไม่ได้หรอกค่ะพี่ ต้องเด้งแบบนี้แหละ ถึงจะเป็นหนู” พนักงานเสริฟพูดแล้วก็ยิ้ม

ขากลับถึงทราบว่า ถ้าจะมาร้านนี้ มาทางถนนสุขุมวิทเลี้ยวเข้าพัทยาใต้ มาทางถนนเทพประสิทธิ์ ตรงมาเรื่อยๆ ฝั่งตรงข้ามจะมีซอย เทพประสิทธิ์ 8 จากนั้นตรงมาเรื่อยๆ จะมีซอยเล็กๆเข้าไปอีกที(ลักษณะเป็นทางแยก 2 ทางครับ) ทางที่ดีผมว่า พอเข้าซอย เทพประสิทธิ์ 8 แล้ว ถามทางคนแถวนั้นได้เลยครับ(ไม่ได้ค่าโฆษณาแต่อร่อยจริงครับ)

คืนนี้ อิ่มแล้วก็มีความสุขครับ นอนดีกว่า พรุ่งนี้มีเรื่องราวดีๆ รออยู่ครับ