เปิดโลกทะเล…สัตหีบ(3)

ปลาสลิดทะเลแถบ(Java Rabbitfish)

ปลาผีเสื้อเหลืองชุมพร(Weibel ' s Butterflyfish)

ทากปุ่ม(Phyllidia Ocellata)

Dive 27 ลอยตัวตามกระแสน้ำที่เชี่ยวกราด

เรือเนาวรัตน์มาถึงที่เกาะอีเลา วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส แดดออก คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ผมพึ่งรู้วันนี้เองว่า Wet Suit ที่สวมมาทั้ง 2 ไดฟ์เมื่อวานนี้ ผมสวมสลับด้าน จริงๆตัวซิปอยู่ด้านหน้า ไม่ใช่ด้านหลังแบบที่ผมเคยสวมเลย(หน้าแตกดังโพล๊ะ)

วันนี้ชุดของผมใหญ่ขึ้นเพราะมีพี่ต่อมาคอยดูแลพี่ดิ้น พี่พิชมาคอยดูแลแม่ของน้องออม ส่วนผม น้องออม น้องโอ๊ต พี่ปุ๊ย พี่หนึ่ง ก็คอยตามพี่ป้อมให้ดีๆ(พี่ประพนธ์ไปกับชุดพี่โก้ครับ)

ก่อนลงพี่ป้อมให้พี่พิชลงไปเช็คกระแสน้ำว่าไปทางไหน เมื่อผมกระโดดลงด้วยท่า Giant Stride ตีขาไปเรื่อยๆ มองออกไปไกลๆ พี่นัทและคุณพ่อต้องขึ้นจากน้ำก่อนกำหนด ดิงกี้จึงต้องรีบไปรับ แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม พี่นัทขอพี่ป้อมดำต่อเพราะยังไม่สะใจเลย

พี่ป้อมให้สัญญาณทุกคนลงไปพร้อมๆกัน

ด้านล่างในเวลานี้ ความใสของน้ำอยู่ในระดับ 1-2 เมตร เท่านั้น ห่างไปไกลกว่านั้นจะมองไม่เห็นกันเลย จึงต้องดำใกล้ๆกันเข้าไว้ คอยชำเลืองดูตลอด(ผมรู้แล้วครับ ทำไมพี่แห้ว พี่นัท ถึงขึ้นกันเร็ว)

พบปลาผีเสื้อปากยาว(Beak Butterflyfish) และปลาผีเสื้อแปดขีด(Eight-banded Butterflyfish) 2 คู่หูผีเสื้อ ที่สามารถพบได้บ่อยมาก หากเปรียบเทียบกับปลาผีเสื้อชนิดอื่นๆ

ต่อด้วยปลาจอมตะกละอย่างปลาสลิดหินบั้ง(Damsel Fish) หากนึกภาพไม่ออก โปรดนึกภาพเวลาที่นั่งท่องเที่ยวชอบให้อาหารปลาทะเล ปลาที่เข้ามากินเยอะที่สุด เจ้านั่นแหละครับ นอกจากนี้ระหว่างทางก็ยังเห็นฟองน้ำครก (Neptune ‘ s cup sponge) อยู่พอสมควร และยังมีปลาปักเป้ายักษ์(Puffer) อีกด้วย

ซักพักกระแสน้ำเริ่มแรงขึ้น แรงขึ้น จนพี่ป้อมต้องบอกว่าไม่ต้องตีขา ให้ลอยตัวไปตามกระแสน้ำ ผมไม่เคยเจอน้ำแรงมากขนาดนี้มาก่อน หากตีขาสู้กระแสน้ำ ไม่นานก็ต้องเหนื่อยและยอมแพ้อย่างแน่นอน

ส่วน Pointer นั้น ไดฟ์นี้ได้ใช้ประโยชน์อยู่ 2 อย่างคือ เรียกคนให้รู้ตัว เช่น พี่นัทลำตัวติดทรายกำลังจะถูกเม่นทะเล(Sea Urchin) จึงต้องรีบเตือน หรือ เวลาลำตัวผมเองจะติดก็ใช้ Pointer จิ้มทรายเอา(สรุปแล้ว ก็ต้องเติมลมอยู่ดีครับ ตัวจะได้ไม่ติดมาก)

เราลอยตามน้ำแบบนั้นอยู่นานมาก แต่ผมก็ยังสังเกตเห็นปะการังอ่อน(Soft Coral) สีฟ้าสดใส แต่ไม่สามารถลงไปสังเกตดูให้ใกล้กว่านั้นได้ เพราะกระแสน้ำที่แรง ในบางครั้งที่เริ่มห่างกันเกิน 2 เมตร พี่ป้อมต้องเคาะ Pointer เพื่อให้เราไม่หลงทาง(เสียงน่ะได้ยิน แต่ไม่ค่อยเห็นตัวครับ น้ำขุ่นมาก)

เมื่อทำ Safety Stop แล้ว ขึ้นมาบนผิวน้ำก็ต้องตกใจ เพราะตอนลงอยู่ใกล้เกาะมาก แต่ตอนขึ้นเราอยู่ห่างจากเกาะมากกว่า 30 เมตร ลอยมาไกลใช้ได้ แต่ก็สร้างเสียงหัวเราะให้กับผม พี่ป้อม และทุกๆคน เพราะถือเป็นประสบการณ์ดำน้ำที่แปลกใหม่(ยังจะสนุกได้นะเนี่ย)

ในไดฟ์นี้ ผมเคลียร์หูไม่ได้ แม้แต่ครั้งเดียว บางครั้งรู้สึกปวดก็ไม่ลงไปให้ต่ำกว่านี้(คิดถึงแอคติเฟดขึ้นมาทันที)

เมื่อขึ้นมาจึงทราบว่า พี่พิชและพี่หมอ(คุณแม่น้องออม) ขึ้นมาบนผิวน้ำก่อน ไม่ได้ลอยตามกระแสแบบเราเมื่อซักครู่ นี่เป็นผลดีที่ว่า เหตุใดถึงต้องให้พี่พิชประกบพี่หมอไว้(ความปลอดภัยเป็นเรื่องสำคัญครับ)

เรือเนาวรัตน์แล่นมาถึงบริเวณน้ำตื้น ไม่มีกระแสน้ำมากนัก เพื่อให้พี่ป้อมลงไปสอบพี่ดิ้นต่อ โดยมีน้องออม คุณแม่ และพี่พิชลงไป Refresh ด้วย (พี่พิชลงไปช่วยพี่ป้อม)

หลังจากพักรับประทานอาหารกลางวัน ผมขอแอคติเฟดหมอเดียร์ทันที หากไดฟ์หน้าเคลียร์หูไม่ได้อีก คงไม่สนุกแน่นอน แต่ต้องแลกกับอาการง่วงนอนด้วย จึงหาที่สะดวกงีบหลับ(เป็นผลข้างเคียงของยาครับ) พี่หนึ่งก็บอกผมเช่นกันว่า น่าจะเกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอนั่นเอง

พี่ Staff มา Brief จุดดำน้ำในไดฟ์ต่อไปให้ฟัง นั่นก็คือ เรือจมเพชรบุรีเบรเมน



Dive 28 ผีเสื้อเหลืองกับเรืมจมเพชรบุรีเบรเมน

เรือจมเพชรบุรีเบรเมน หากพูดถึงความเก่าแก่นั้น ยังเทียบชั้นเรือจมสุทธาทิพย์ไม่ได้ แต่ถึงอย่างไรก็ยังอาวุโสกว่าผมอยู่ดี

เราไต่ลงตามเชือกอย่างระมัดระวัง โดยมีพี่ป้อมประกบคุณแม่น้องออมอย่างใกล้ชิด ผมรู้สึกได้ว่าวัตถุแข็งๆตามเชือก คือเพรียงแน่นอน แต่หากเราจับและปล่อย ไม่รูดเชือก การจะถูกเพรียงบาดมือ จึงเป็นเรื่องยาก

การเคลียร์หู เสียงเหมือนจรวดพุ่ง ยาดีจริงๆ หากมีปัญหา ท่าทางผมจะต้องพึ่งแอคติเฟดอีกนานแน่นอน

ลักษณะของเรือ เป็นท่อนๆตามDive Site เปี๊ยบ น้ำที่นี่ใสกว่าตอนดำเรือจมสุทธาทิพย์ ไม่ต้องมุดเข้าไปในเรือด้วย เพราะบางจุดสามารถเห็นภายในเรือได้อย่างชัดเจน(เสียดายว่าไม่เห็นกระเบื้องห้องน้ำ มีเพียงน้องโอ๊ตที่เห็น)

กระนั้น อาจเป็นเพราะผมมัวแต่สังเกตสัตว์ทะเลเสียส่วนใหญ่ ก็เป็นได้ ผมเจอปลาผีเสื้อปากยาว(Beak Buttelflyfish) จากนั้นมองผ่านช่องเข้าไปภายในเรือ เจ้าปลาสินสมุทรลายบั้ง(Six-banded Angelfish) ก็ไม่สามารถรอดพ้นจากสายตาของผมไปได้เช่นกัน

ฟองน้ำครก(Neptune ‘ s cup sponge) ที่นี่ มีทั้งสีน้ำตาลแก่ และสีน้ำตาลอมม่วง ดูสวยงามดี และที่ว่ายผ่านไป พวกเขาคือปลาสลิดทะเลแถบ(Java Rabbitfish) ครับ

มองไปด้านข้าง วัตถุกลมๆ เรียงรายอยู่ พวกเขาคือเพรียง ของแท้แน่นอน(ของเทียมเป็นไงเหรอ) เป็นครั้งแรกที่ผมสังเกตเห็นพวกเขาหลังจากที่ไม่ค่อยได้สนใจเท่าไรนัก

ปลากระรอกลายแดง(Redcoat) อยู่รวมฝูง ร่วมหลายสิบตัว สามัคคีกันมาก แม้ผมจะลองแหย่พวกเขาด้วยการกวาดมือแซวก็ตาม(แต่ห่างจากตัวพวกเขาอยู่ครับ) ก็ไม่ทำให้ฝูงแตกแต่ประการใด ทำให้ผมนึกถึงบทความในหนังสือปลาทะเลไทย เล่ม 1 ว่า “กระรอกรวมฝูง” มีเสน่ห์เช่นใด

พี่ต่อเรียกให้ผมดูทากทะเล(์Nudibranch) ชนิดหนึ่ง เขาคือ ทากปุ่ม(Phyllidia Ocellata) ลำตัวมีสีดำ มีปุ่มสีเหลือง เกาะอยู่บริเวณเสาของเรือ

ก่อนขึ้นจากน้ำ ผมสังเกตปลาผีเสื้อชนิดหนึ่งอยู่นาน เพราะมั่นใจว่า ไม่ใช่ตัวที่พบเห็นได้บ่อยแน่ ภายหลังจึงทราบว่า เขาชื่อ ปลาผีเสื้อเหลืองชุมพรหรือปลาผีเสื้อหน้าดำ(Weibel ’ s Butterflyfish) บางคนอาจเรียกปลาผีเสื้อเหลืองคอขาว(Panda Butterflyfish) แต่เพื่อไม่ให้สับสน ดูที่ชื่อวิทยาศาสตร์ครับ คือ Chaetodon weibeli ถูกตัวแน่นอน เราสามารถพบเห็นพวกเขาได้เฉพาะในทะเลอ่าวไทยเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นอ่าวไทยฝั่งตะวันออกอย่าง จ ชลบุรี หรืออ่าวไทยฝั่งตะวันตกอย่างจังหวัดชุมพร นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพวกเขาที่นี่(ตอนไปชุมพรอาจเห็น แต่ไม่ได้สังเกตครับ)

ขึ้นมาด้านบน ผมช่วยพี่โก้ พี่พิช พี่ต่อ แยกอุปกรณ์ของทุกคน ลงเกียร์แบคเพื่อความสะดวก(พี่โก้บอกว่าจะให้ Staff บนเรือมาเก็บหมดก็ใช่เรื่อง ต้องช่วยเหลือกัน)

โชคดีที่ผมหยิบสมุด Log Book ติดตัวมาตลอด บนเรือมีตัวปั้ม ประทับตรา ผมจึงนำมาปั้มในสมุด เท่ไม่หยอกเลย(มีเสียงจากสาวๆร้อง ด้วยความเสียดายเพราะไม่ได้หยิบสมุดมา)

เรือมาจอดที่ท่าเทียบเรือห้องเย็นตามเดิม เราถ่ายรูปกันเป็นที่ระลึก ก่อนที่จะขับรถตามกันไปเพื่อขึ้นไปไหว้ศาลเสด็จเตี่ย(กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์) โดยขึ้นไปบนเขา ระยะทางไกลพอสมควร ระหว่างทางเห็นลิงอยู่หลายตัวเหมือนกัน

พี่ประพนธ์เตือนว่า หลังดำน้ำ ไม่ควรขึ้นมาสูงๆ(เหมือนเวลาไปต่างประเทศ ที่เขาต้องห้ามขึ้นเครื่องบินกลับประเทศทันทีหลังดำน้ำแหละครับ) แต่ทำไงได้ขึ้นมากันแล้ว คงไม่เป็นอะไรมั้ง

บนศาลเราจุดธูปสักการะบูชาเสด็จเตี่ยเพื่อความเป็นสิริมงคล ก่อนที่พี่ประพนธ์จะหยิบปืนพร้อมลูกซ้อม มาให้ทุกๆคนได้ลองยิงในจุดที่เตรียมไว้ให้สำหรับให้ซ้อมยิงปืน แต่ต้องเตือนกันว่าห้ามหันปากกระบอกปืนมาหากัน(ลูกซ้อมก็ตายได้จ้า ปืนแก๊ปยังตายเลย) น่าเสียดายว่าผมอดยิงเพราะตัดสินใจช้าไปนิด ลูกปืนเลยหมด

ด้านบนมีบันไดขึ้นมาชมวิวอีกจุด แต่บริเวณจุดนี้ห้ามไม่ให้ถ่ายรูปโดยเด็ดขาด เพราะว่าอาจมีผลต่อความมั่นคงของประเทศ ผมถามน้องโอ๊ตผู้เชี่ยวชาญ เรื่อง Google Earth ซึ่งก็ได้รับคำตอบว่า ตรงส่วนนี้ไม่มีใน Google Earth ครับ

พี่ประพนธ์จะพาพวกเราลงมาทางหาดเตยงามแล้วแยกย้ายกันกลับ ผมไม่ลืมที่จะขอเบอร์ติดต่อไว้ตามธรรมเนียม ถึงตอนนี้ผมพึ่งจะทราบเองว่า จากจุดชมวิวมีทางลงมาทางหาดเตยงามได้ และออกมาทางศูนย์บัญชาการนาวิกโยธิน มองเห็นความสวย สงบของหาดเตยงาม แม้จะผ่านไปหลายปีแล้ว ที่นี่ยังคงมีเสน่ห์อยู่

กลับมาอาบน้ำ ที่โรงแรม ที่ใจดีสำหรับนักดำน้ำเสมอมา อนุญาติให้อาบน้ำในห้องได้(สามารถ Check-Out ช้าได้นี่เอง)

รับประทานอาหารเย็นที่ร้าน ป ปลา อยู่เย็น ย่านนาเกลือ ผมให้น้องออม พี่เอ พี่เก๋ พี่ดิ้น พี่ปุ๊ย เขียน Log Book เช่นเคย ถึงตอนนี้ ต้องจดที่ปกหนังสือซะแล้วซิ

ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน พรุ่งนี้เช้าหลายๆคนต้องมีภาระหน้าที่การงาน ผมกลับบ้านกับพี่โก้ เจี๊ยบ น้องโอ๊ต เช่นเคย ซึ่งพอถึงกรุงเทพผมมีความรู้สึกแน่นหน้าอก อึดอัด ไม่รู้เกี่ยวกับที่ขึ้นเขาหรือไม่(พอได้พักผ่อน1-2วันก็รู้สึกดีขึ้นครับ)

เป็นอันจบทริปดำน้ำอีกครั้งของผม ผมได้ประสบการณ์ใหม่ๆ ทั้งบนบกและใต้ทะเล เพิ่มขึ้น สิ่งเหล่านี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นเลย หากเราไม่รู้จักเปิดใจให้กว้าง พร้อมรับสิ่งต่างๆที่จะเข้ามา

ทะเลสัตหีบ ยังคงเปิดโอกาสสำหรับทุกชีวิต ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะเลือกหรือไม่

สิบปากว่า ไม่เท่าตาเห็น

ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านครับ


Kasab
(Phop Payapvipapong)
10/2/2006
18.16 น