หนังสือเล่มหนึ่ง

หากการอ่านหนังสือ เปรียบได้กับ การจีบสาว ผมคงเป็นคนที่อ่านหนังสือน้อยมากๆ

ไม่ใช่ ว่าผมกลัวความผิดหวัง หากแต่ผม เลือกที่จะอ่านหนังสือมากไป ต่างหาก ซึ่งผมคิดว่า หนังสือที่ดี ต้องสามารถคุยกับเรารู้เรื่อง

เช่นกัน เราก็พร้อมที่จะเปิดใจให้หนังสือด้วย ถึงจะสามารถอยู่กับเธอได้นานๆ

บ่อยครั้ง ที่ผมอ่านหนังสือ แต่กลับไม่ทราบเลยว่า เธอคิดเช่นใดกับผม ซึ่งถือเป็นเหตุผลสำคัญ ในความรัก

ครั้งล่าสุด ในขณะเป็นนักศึกษา ผมได้มีโอกาสได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งผมพบเธอวางตกอยู่ ลักษณะคว่ำ ไว้ที่หน้ากลาง มีปกใสๆ ห่ออยู่ ในห้องสมุด

ผมหยิบหนังสือ ขึ้นมาอ่านก่อนเป็นอันดับแรก โดยไม่สนใจปกหนังสือเท่าไรนัก ซึ่งพบว่า เนื้อหาสาระ ข้างใน มีสิ่งที่น่าสนใจ หลายๆอย่าง ผมประทับใจมาก ไม่ใช่ว่าเธอเป็นหนังสือราคาแพง มียี่ห้อ แต่หลังจากที่ได้คุยกัน ผมชอบเพราะความที่เธอ เป็นเธอต่างหาก

ไม่นานนัก ผมถึงได้มีโอกาสเห็นหน้าปกของหนังสือ ที่มีพลาสติกใสๆ ห่อ แม้จะไม่อาจเห็นความสวยงามของปกได้ชัดเจน ผมได้เห็นว่า ไม่ขี้เหร่ ครั้นจะแกะปกออกมา บรรณณารักษ์ คงจะต้องต่อว่าผมและไม่ให้ผม เข้ามาในที่แห่งนี้อีกแน่นอน

บรรณณารักษ์บอกผมว่า ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม ไม่ค่อยมีใครเข้ามามาก แต่ถ้าเปิดเทอม คงมีผู้คน เข้ามามากขึ้น

ก่อนเดินกลับ แกยังแซวผมเลยว่า ทําไม ถึงชอบอ่านหนังสือเล่มนี้นัก ไม่เบื่อหรือไง ยังมีอีกหลายๆเล่มที่ดีกว่ามาก

ผมตอบกลับด้วย สีหน้ายิ้มแย้มว่า ผมเลือกหนังสือ ที่สามารถคุยกับผมได้รู้เรื่อง แม้ยังมีหนังสืออีกมากมายที่อาจจะเหมาะกับผมมากกว่าก็ตาม

ผมไม่ได้เลือกที่สิ่งนั้นเพราะเหมาะกับผมที่สุด แต่ผมเลือกตามความรู้สึกของผม ว่า สิ่งนั้นน่าจะอยู่กับผมได้และทําให้ผมมีความสุข ที่สําคัญ ผมสามารถทำให้เธอมีความสุขได้ด้วย

ท้ายสุดบรรณณารักษ์บอกผมว่า ถ้าเธออยากไปกับผม ก็พร้อมที่จะให้ผมเป็นเจ้าของหนังสือเล่มนี้

หลังจากวันนั้น ผมเหมือนคนบ้า ที่นั่งคุยกับเธอทุกๆคืน ในห้องสมุด(แน่นอน เธอคุยกับผมเช่นกัน) หลายๆครั้ง ใช้ระยะเวลานาน ติดต่อกันหลายชั่วโมง

มันเหมือนกับว่า ระยะเวลาไม่ใช่อุปสรรค เพราะยิ่งคุย ก็ยิ่งมีเรื่องราวมากขึ้นๆ

แม้ผมจะนอนดึก แต่ผมกลับมีความสุข ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เพราะกล้าพูดได้เลยว่า ผมไม่เคยมีความสุข ในการอ่านหนังสือครั้งไหน เท่าครั้งนี้มาก่อน

ยิ่งเปิดมาก ยิ่งรู้มาก และยิ่งมีความสุข อาจเป็นเพราะ การมองโลก ในแง่ดีของผมเกินไป แค่เห็นเธอคุยกับผมมากๆ ก็ไปคิดเองต่างๆนาๆ

จนเมื่อมหาลัยเปิดเทอม ผมยังเข้ามาในห้องสมุด เพื่ออ่านหนังสือเล่มนี้

แต่เธอเริ่มไม่คุยกับผมเหมือนเดิม ซึ่งจริงๆ อาจเพราะเธออยากพักผ่อน มีเวลาส่วนตัวบ้าง เพราะเธอเองก็มีภาระหน้าที่ ในการให้บริการข้อมูล กับนักศึกษาที่ต้องการนำความรู้ไปส่งคุณครู

วันหนึ่งผมจึง ถามเธอ แม้คำตอบแรกที่ว่า “เราแตกต่างกันมาก” หากเป็นคนอื่นๆ คงเข้าใจ แต่สำหรับผมที่เป็นคนเข้าใจอะไรได้ยากอยู่แล้ว หากไม่พูดชัดเจน มักจะมีปัญหาชวนสงสัยเสมอ

เธอจึงบอกตรงๆ ว่า เธอไม่ชอบผมแล้ว ซึ่งตอนแรก เธอคิดว่า ผมกับเธอจะเดินไปด้วยกันได้ แต่ไปๆมาๆ เมื่อเปิดมากขึ้น เธอจึงทราบว่า สิ่งที่เธอไม่ชอบ คือตัวผมนั่นแหละ ไม่ใช่องค์ประกอบรอบตัวผมแต่อย่างใด

ความรู้สึกผม แม้พูดกับเธอว่า ไม่เป็นไร แต่ภายในใจ ย่อมเจ็บปวด เปรียบดังหนุ่มที่โดนสาวหักอก ฉันท์ใดก็ฉันท์นั้น

อย่างไรก็ตาม ผมไม่เคยเสียดายเวลาที่ได้คุยกับเธอเลย กลับรู้สึกยินดี ที่เธอได้เปลี่ยนแปลงหลายๆอย่างในตัวผมในทางที่ดีขึ้น

ไม่ว่า เหตุผล ที่เธอไม่ชอบผมจะเป็นเช่นใด ผมกลับคิดว่า เป็นสิ่งที่ดีแล้ว เพราะเธอคงมีโอกาส ที่จะได้พบเจอ ผู้อ่านได้ดีกว่าผม และที่สำคัญ เจ้าของที่ครอบครองเธอ จะต้องทำให้เธอมีความสุขมากกว่าผมแน่นอน

จากนี้ไป ผมคงไม่มีโอกาสได้เข้าไปคุยกับเธอในห้องสมุดบ่อยๆเหมือนเดิม แต่คงหาเวลา ที่จะเข้าไปหาเธอ ในยามที่เธอว่าง และเธอพร้อมจะคุยกับผมด้วย

แม้การคุยกัน ความรู้สึกจะไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีของผมอยู่

และจะเป็นตลอดไปด้วย

ขอขอบคุณ

กอลฟ์(เอกชัย เหลืองวิจิตต์) เพื่อนซี้ที่มหาลัย ที่ช่วยให้ข้อคิดที่ดีกับผม

ปูโกก (อิทธิชัย ลีเลิศยานนท์) เพื่อนโอวี แห่งบ้านสีเขียว สมาชิกพรรคมาหาใคร แห่งซอยโชคชัยร่วมมิตร ที่ช่วยให้ผมสบายใจขึ้น

ชูฮวย(อภิพงศ์ พงศ์เสาวภาคย์) เพื่อนโอวีแห่งบ้านสีฟ้า หัวหน้าสาขาพรรคมาหาใคร แห่งซอยรวมโชค เพื่อนซี้ที่สุด ที่ช่วยให้ผมหยุดฟุ้งซ่าน และเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีเสมอๆ

และขอขอบคุณหนังสือทุกเล่ม ที่ช่วยให้ผมมีความสุขตลอดมา