คนขี้ลืม แต่ ไม่ลืมขี้

เห็นชื่อเรื่องอาจจะไม่อยากอ่าน เพราะแสดงถึงสิ่งปฎิกูล ที่มักจะมีกลิ่นที่ไม่ค่อยพึงประสงค์เท่าไร พอพูดถึงแล้ว กลิ่นออกมาจากคอมเลย (ก็ใครให้ดมล่ะ อ่อ แล้วขอถามว่าของใครหอมบ้าง )

หลายๆคนมักมีอาการขี้ลืม บางคนลืมเป็นบางครั้งบางคราว ในขณะที่บางคนก็เป็นนิสัยที่แก้ยังไงก็แก้ไม่หายซะที (ทั้งๆที่ยังไม่แก่ซะหน่อย)

สําหรับผม แม้ไม่ได้ลืมเป็นนิสัย(ไม่ได้ลืมได้ทุกเวลา แต่ลืมตาเนี่ย แน่นอน) เวลาลืมที ก็มักจะทัาให้เสียเวลามาก บางครั้งเกิดความเสียหายก็มี

เดือนที่แล้ว ขณะไปเรียน ฝนตก เลยเปิดไฟหน้าแบบหรี่ๆ เวลารถสวนมาจะได้เห็น(คงนึกภาพออกนะครับที่จะมีเปิด 2 จังหวะ) ลงจากรถก็ไม่เห็นความผิดปกติเพราะขณะนั้นยังสว่างๆอยุ่ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนมืดๆ เอ รถใครหว่า ลืมปิดไฟ อ้าวๆๆ รถข้าเอง !!!!(โชคดี ที่แบตไม่หมด ไม่งั้นแย่แน่ๆ)

อาทิตย์ก่อนออกจากบ้านก็ลืมหยิบบัตรสําหรับเข้าเรียนมา ต้องกลับรถมาจากแถวงามวงศ์วานเพื่อกลับมาที่บ้าน รถก็ติด เสียเวลาไปชั่วโมงกว่า

นี่แค่ตัวอย่างเพียงน้อยนิด สงสัยหลายๆคนอาจคิดว่า นี่ล่ะ เป็นนิสัยไปแล้ว ผมล่ะจอมขี้ลืม(ขอเข้าข้างตัวเองหน่อยนา ผมเจ้าของบล็อคนี่ ฮ่าๆๆๆๆ)

ล่าสุดวันนี้เองครับ ขาไปฝนตกเช่นเดิม เปิดไฟหรี่ ถึงที่หมายประมาณเที่ยง พอเลิกช่วงค่ำๆเท่านั้นแหละ เอ คุ้นๆว่าไม่ได้ปิดไฟ พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!!!!!!(คำพูดยอดฮิต) เอาอีกแล้ว

โชคดีว่าฟ้า(ไม่ใช่สาวชื่อ ฟ้า) ยังไม่อยากให้ผมลําบาก ยังให้โอกาสผมอีกครั้งหนึ่ง (ซักวันต้องซวยแน่ )

ผมมาคิดๆดูว่า อาการขี้ลืมนั้น รักษาไม่ยาก หากตั้งสติให้มั่น เตรียมตัวให้พร้อม ไม่รีบเร่งจนเกินไป ยอมช้านิดช้าหน่อย ผลลัพท์ก็คงสบายใจกว่านี้

ดังภาษิตที่ว่า ช้าๆได้พร้าเล่มงามคงจะพอใช้ได้บ้าง(ใครคิดภาษิตอื่นได้ แสดงความเห็นได้ครับ ผมนึกไม่ออกเด้อ)

ท้ายสุด แม้ผมจะขี้ลืมบ้าง แต่เรื่องลืมขี้ไม่มีทางที่จะลืมได้ครับ หากลืมก็ทรมานเองแหละ ฮ่าๆๆ(แล้วจะย้ำทําไมหนอ)

พอแล้วๆๆ เริ่มเหม็นตัวเอง!!!!!