เมื่อโอกาส...มาถึงตัว

เคยมีความรู้สึกเสียใจ เสียดาย บ้างไหมครับ ว่ารู้งี้หากย้อนเวลากลับไปน่าจะทําแบบนั้น น่าจะทําแบบนี้ ผมเชื่อว่าทุกคนต้องเคยมีประสบการณ์แบบนี้แน่นอน หากใครบอกผมว่า ไม่มี ไม่เคยรู้สึก คงเป็นเรื่องโกหก เพราะคนเราย่อมมีเรื่องที่เคยทําผิดพลาด

หากเป็นเรื่องการทํางาน สําหรับผม ถือเป็นคนที่เลือกมากและเรื่องมากพอสมควร เรียกว่า หากไม่ใช่งานที่สนใจหรือไม่ใช่งานที่อยากทําแล้ว ก็ไม่เคยคิดที่จะไปสมัครให้เสียเวลา(เข้าไปก็ทุกข์) โดยค่าตอบแทนไม่มีผลต่อการตัดสินใจ หากค่าตอบแทนไม่มากแต่เป็นงานที่อยากทํา ก็อยากจะลอง สอบแข่งขันดู(ถ้ามี) ที่สําคัญ คือ ต้องมีงานให้ผมทํา ไม่ใช่ นั่งหาวจนเลิกเวลางานแล้วก็ไม่มีอะไรให้ทําเลย ขออะไรก็ไม่ให้ทํา อย่างนั้นน่าเบื่อแย่

จึงไม่แปลกใจว่าเหตุใด ผมถึงเลือกที่จะอ่านหนังสือสอบเนติ อ่านหนังสือสอบตั๋วทนาย มากกว่าการที่จะไปหางานทาง internet ทุกวันๆ ทั้งนี้เพราะผมอยากทํางานให้ตรงกับสายงานที่จบมา งานไหนที่ทําแล้วไม่ใช้ความรู้ที่เรียนมา ก็ไม่รู้จะทําไปทําไม(แต่คนที่หางานทําบ่อยๆ ถือเป็นเรื่องที่น่าชื่นชม สู้ชีวิต สําหรับผมนั้นเป็นความรู้สึกส่วนตัว โปรดอย่าเอาเยี่ยงอย่างเลย ไม่ดีหรอก)

วันนี้ได้รับข่าวจากพี่ที่รู้จักให้ลองไปสมัครงานที่ Law Firm ดู เพราะเขาเปิดรับสมัครแบบภายใน ไม่มีการประกาศทางใดๆทั้งสิ้น ผมสนใจมากจึงกุลีกุจอ ไปถ่าย Transcript และพยายามที่จะเขียน Resume ครั้งแรกในชีวิตด้วย แล้วค่อยให้คนเก่งๆตรวจดูอีกก็ได้(เป็นที่แรก ที่ต้องใช้ Resume เนื่องจากที่สมัครจะเป็นของส่วนงานราชการหรือตามธนาคาร เช่น นิติกร จึงไม่ต้องใช้)
หากถามโอกาสที่ผมจะได้ ผมตอบได้ว่า ผมไม่เก่งภาษาอังกฤษ อาจมีไม่ถึง 10 เปอรเซนต์ ที่เขาจะรับผม แต่ก็ยังมีโอกาสกว่าการไปสอบแข่งขันตามหน่วยงานราชการ ที่มีผู้แข่งขันมากซะเหลือเกิน หากไม่ใช่คนเก่ง แถมยังไม่มีเส้นสายอีก การจะได้รับคัดเลือก จึงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ)

ถึงแม้ว่า โอกาสที่ผมจะได้รับเลือกจะน้อยมากก็ตาม แต่ผมก็จะลองดู เพราะของแบบนี้ได้ก็ได้ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร มันเป็นโอกาสที่เข้ามา ซึ่งหากผมไม่ลองดูแล้ว ก็ดูจะเป็นการปิดโอกาสของตัวเองไป

เปรียบได้กับการที่คน เอาอาหารจานหนึ่งมาป้อนที่ปาก เราเลือกที่จะกินได้ แม้อาหารนั้นอาจไม่เป็นประโยชน์ต่อร่างกายในอนาคตแต่อาหารจานนี้ก็ไม่เป็นโทษ เพียงแค่ลองอ้าปากแล้วเคี้ยวดู คุณจะทําไม่ได้เชียวเหรอ?