เมื่อเริ่มต้น ก็ต้องมีการลาจาก

เป็นอีก 1 วัน ที่ผมทําหน้าที่เป็นลูกชายที่ดี(ยังกับว่าทุกวันเป็นลูกที่เลวงั้นแหละ) โดยการขับรถพาแม่ ไปสถานที่ต่างๆ

วันนี้ นอกจากการขับรถ ผมยังรับหน้าที่เป็นช่างภาพนู๊ดมืออาชีพ แนวเดียวกับ พี่บี๋ ธีรพงษ์ เหลียวรักษ์วงศ์ (ล้อเล่น ครับ ผมมาถ่ายรูปให้ ในงานเกษียณราชการของแม่ต่างหาก)

ผมรู้ล่วงหน้าว่า งานนี้เป็นของโรงพยาบาลทหารผ่านศึกที่แม่ทำงานอยู่มาหลายสิบปี จนกระทั่งเกษียณอายุราชการ

สถานที่ที่ผมคุ้นเคยดี เพราะเคยมาตั้งแต่เด็กๆ จนกระทั่งประถม มัธยม เข้ามหาลัย จนกระทั่งปัจจุบัน ผมยังมีโอกาสแวะเวียนมาที่นี่เสมอๆ จึงไม่ต้องลําบากใจในด้านการวางตัว เพราะอย่างน้อยก็มีคนรู้จักผมและผมรู้จักเขาอยู่มาก แม้ผมจะจําหน้า น้าๆ ป้าๆ ไม่ได้บ้างก็ตาม

จึงไม่ต้องแปลกใจว่า งานนี้แม่ บอกผมล่วงหน้า ให้ว่างๆไว้ เพราะงานนี้เป็นงานสำคัญ และแม่ก็อยากเก็บภาพในวันนี้ให้มากที่สุด

ที่พาราสโซ รัชดา เป็นบุฟเฟ่ ที่ผมเคยทานมาแล้ว ที่นี่จะเปิดเฉพาะเวลากลางวัน มาคราวนี้ผมจึงเตรียมกระเพาะที่มีแต่นักฆ่าตัวยง ทั้งโหดเหี้ยม ใจร้าย มาในวันนี้ด้วย(จะกินให้หายเหี้ยนเลย คอยดู )

ลูกน้องและเพื่อนร่วมงานของแม่(ราวๆ 50คน)เริ่มทยอยกันมา ช่วงนี้ แม่เปิดโอกาสให้ผมไปทานข้าวก่อน เพราะตอนถ่ายรูปอาจไม่มีเวลาทาน

เครื่องจักรสังหารเดินหน้าทันที ผมขอตั้งชื่อว่า 6 จานมรณะ เริ่มจาก จานแรก อาหารญี่ปุ่น(ปลาดิบ ปูอัด เป็นต้น) จานสอง ข้าวแกงราด(ข้าวผัด ผัดผักทั้งหลาย เป็นต้น) จานสาม เป็นขนมจีนราดน้ำกระทิและยังรวมกับอาหารญี่ปุ่นอีก 1 รอบ จานสี่ เป็นปอเปี้ยทอด จานห้า เป็นขนมหวานทั้งหลาย(เค๊ก มีอยู่ชนืดนึงชอบมากๆ เขาทำด้านล่างเป็นข้าวเหนียวถั่วดํา ด้านบนเป็นครีมๆแบบตะโก้ อร่อยดี) จานสุดท้าย เป็นผลไม้(มะละกอ ฝรั่ง แตงโม เป็นต้น) สรุปมีของฟรี โปรดอย่าให้โอกาสหลุดลอยไป ฮ่าๆๆๆๆ

ที่นี่ ดีอีกอย่าง คือ มีเวทีให้สําหรับให้ผู้มารับประทานอาหาร มาผ่อนคลายร้องเพลงได้ด้วย สร้างความบันเทิงได้ดีจริงๆ

เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ผมเห็นแม่ร้องไห้ เป็นน้ำตาแห่งความตื้นตัน ความเสียดายและเสียใจที่จะต้องลาจาก เพื่อนร่วมงาน ลูกน้อง ที่เคยทํางานมาด้วยกัน ( ภายหลังแม่ผมบอกว่า ที่ร้องเพราะน้าแป๊ด ซึ่งเป็นผู้มารับตําแหน่งแทนจากแม่ ร้องก่อนต่างหาก ก็เลยร้องตาม) ผมเห็นภาพดังนั้น ก็เริ่มมีความรู้สึกอินตามเหมือนกัน(แต่ไม่ได้ร้องตามนา)

แม้ผมไม่อาจสัมผัสชีวิตคนทำงานราชการมานานอย่างแม่ได้ แต่ผมก็รู้ได้ทันทีว่าความผูกพันกับพวกพ้องในหน่วยงาน บรรยากาศความสุขหรือแม้กระทั่งความเครียดอันเกิดจากการถกเถียงกันในการทำงาน เป็นสิ่งดีๆ ที่น่าจดจำทั้งสิ้น

บางครั้งการลาจาก ก็ไม่ได้เป็นเรื่องเลวร้ายสมอไป แม้บรรยากาศในการทำงานจะไม่มีแม่ของผมร่วมงานเหมือนเคยแล้ว แต่ทุกคนก็ต้องทําหน้าที่ของตนต่อ มันก็เป็นเพียงกฏ ระเบียบ ขององค์กรเท่านั้นล่ะครับ