รอยยิ้มแห่งความสุข

เมื่อเย็นวันนี้ มีงานเลี้ยงพบปะสังสรรค์เพื่อนเก่า สมัย รร ประจํา เพื่อนที่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ รู้ใจกันมากเพราะเติบโตมาด้วยกัน กินข้าวหม้อเดียวกัน ถูกทําโทษมาด้วยกัน ตัวผมมักจะยิ้มได้ตลอด เมื่อเจอกับพวกเขา

ช่วงเย็นๆ เลยถือโอกาสรวมพลเข้าไปเยี่ยมครูโฉมศรี ครูสอนภาษาอังกฤษที่พวกเราทุกคนผูกพัน เวลาสอนหนังสือ ครูโฉมศรีจะเฮี้ยบมาก นักเรียนก็จะกลัวกัน ผมก็เป็นคนหนึ่งที่เคยถูก ครูโฉมศรีว่า จนร้องไห้มาแล้ว แต่ที่ทําไปเพราะรักลูกศิษย์อย่างผมจริงๆ

พักหลังครูโฉมศรีไม่ได้สอนหนังสือโดยมีเหตุบางประการ อีกทั้งร่างกายก็ไม่แข็งแรงเหมือนเก่า แข้งขาที่เคยเดินได้ ก็ต้องนั่งรถเข็น พวกเราจึงเป็นห่วงสุขภาพกันมาก

เมื่อผมไปถึง ครูโฉมศรีมีใบหน้ายิ้มแย้ม เหมือนครั้งสมัยที่ยังเป็นครูสอนพวกเรา ถามถึงสารทุกข์ สุกดิบ ของพวกเรา อย่างเป็นกันเอง ที่สําคัญแข็งแรงขึ้นมากด้วย

นอกจากนี้พวกเรายังได้พูดคุยกับครูสุมาลี ครูรัชนี ครูสมฤดี ครูพนิตและครูทวี ด้วย ในฐานะครูบาอาจารย์ คงไม่มีอะไรที่น่าปลาบปลื้มใจเท่ากับการได้เห็นลูกศิษย์ของตน เติบใหญ่ มีหน้าที่การงานที่ดี พวกเราสังเกตเห็นรอยยิ้มของคุณครู เวลาพูดคุยกัน บ่งบอกความรู้สึกได้ทุกอย่าง

แม้ รร ที่เราเคยอยู่จะเปลี่ยนแปลงไปมาก แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนคือ รอยยิ้มของคุณครูและความสนิทสนมกลมเกลียวของเพื่อนครับ