2 ปีที่ผ่านไป

เดือนกรกฎาคม ปี 2546 เป็นช่วงที่ผมพึ่งจบมาใหม่ๆ เป็นจังหวะเดียวกับเพื่อนของผมคนหนึ่งที่ตัดสินใจที่จะอุปสมบท

ในวันอุปสมบท เพื่อนคนนี้ได้อัดรูป ใส่กรอบ เป็นรูปครั้งที่เราไปเที่ยวกันที่อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสุรินทร์ หลังรูปมีข้อความทิ้งท้ายแบบแปลกๆว่า “คงอีกนานกว่าจะได้มีโอกาสไปเที่ยวด้วยกันอีก” ผมรู้สึกขําๆยังแซวเพื่อนคนนี้เล่นว่า เดี๋ยวคงได้มาเที่ยวกันอีก คงไม่นานขนาดนั้นหรอก

จากวันนั้นถึงวันนี้ เดือนกรกฏาคม ปี 2548 เพื่อนผมยังคงอุปสมบทอยู่ ที่วัดหนองป่าพง อ วารินชําราบ จ อุบลราชธานี หลวงเพื่อนเคยบอกว่า ครั้งแรกจะบวชแค่ไม่กี่พรรษา แต่มีหนังสือธรรมมะเล่มหนึ่ง เมื่ออ่านแล้วทําให้บวชได้นานขนาดนี้

ผมมีโอกาสเจอหลวงเพื่อนเมื่อปีที่แล้ว ครั้งที่นิมนต์มาที่บ้านเพื่อน หลวงเพื่อนมีสีหน้าที่มีความสุข และเทศน์ให้เพื่อนๆฟัง สุดท้ายหลวงเพื่อนบอกว่าจะสึกแน่นอน(อีกไม่นาน)

เมื่อวานนี้ผมได้พบหลวงเพื่อนโดนบังเอิญ ขณะไปหาเพื่อนอีกคนหนึ่ง ผมได้คุยกับหลวงเพื่อนครู่ใหญ่ ซึ่งผมก็ยังฟังคําสั่งสอนของหลวงเพื่อนเช่นเดิม หากแต่คราวนี้หลวงเพื่อนบอกว่าใจหนึ่ง อยากจะสึกเพราะอยากเป็นนักบิน แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากสึกเพราะได้เห็นอะไรมามาก ซึ่งการกลับจากประเทศอินเดียในเดือนพฤศจิกายนจะมีคําตอบว่า หลวงเพื่อนจะสึกหรือจะเป็นพระต่อไป

หากถามผม ใจหนึ่งก็ดีใจที่เห็นเพื่อนมีชีวิตที่มีความสุข หมดห่วง ฝ่ายพ่อ แม่ ก็ดีใจ(ครอบครัวหลวงเพื่อนมีลูกชาย 3 คน หลวงเพื่อนเป็นพี่คนโต) มีเพียงอาม่า ที่ไม่เห็นด้วยกับการอุปสมบทที่นานขนาดนี้ ส่วนแฟนของหลวงเพื่อน แม้เวลาผ่านไป 2 ปี แต่ก็ยังรอคอยอยู่ ไม่ผันแปร

แต่อีกใจหนึ่งผมก็อยากให้หลวงเพื่อนสึก ทั้งคิดถึงเพื่อน อีกทั้งก็หลวงเพื่อนจะได้ออกมารับใช้พ่อแม่ และยังนําความรู้ความสามารถไปใช้ได้อีก ซึ่งผมเชื่อว่าการบวชของหลวงเพื่อนเมื่อสึกมานอกจากจะมีประสบการณ์มากแล้ว ทัศนคติย่อมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นมากๆด้วย

เพราะฉะนั้น คําถามยอดฮิตที่ว่า “ พระจะสึกเมื่อไร?” คนที่จะตอบคําถามนี้ได้ถูกต้องที่สุด ก็คือหลวงเพื่อนครับ