ความสุขของคน

แน่นอนครับ ความสุขของแต่ละคนคงไม่เหมือนกันแน่แต่ไม่รู้ว่าใครจะเป็นเหมือนผมไหม(หรือทุกๆคนก็เป็น) คือ ถ้าเราได้ชอบในสิ่งใดสิ่งหนึ่งแล้ว เรามักอยากให้เพื่อนๆของเราชอบในสิ่งที่เราชอบบ้าง ซึ่งในความเป็นจริงก็เป็นเพียงบางคนเท่านั้นแหละครับที่จะคล้อยตาม

ผมไปงานสัปดาห์หนังสือที่ศูนย์สิริกิติ์ เกือบจะทุกๆครั้ง และมักจะได้หนังสือติดมือกลับมาเสมอๆ เล่มไหนชอบมากหน่อยก็จะอ่านก่อน เก็บเล่มที่ชอบน้อยหน่อยไว้อ่านคราวหลังซึ่งจริงๆแล้ว หนังสือดีแค่ไหน เขาตัดสินกันที่เนื้อเรื่องข้างในต่างหาก

หนังสือ “เคนย่า ซาฟารี” ของคุณโอภาส ปฎิมานุเกษม(ลุงเล็ก) ร่วมกับ อ ธรณ์ ธํารงนาวาสวัสดิ์ เป็นหนังสือที่ผมไม่ได้ซื้อมาจากงานด้วยเหตุที่ว่า ไม่ใช่เรื่องทะเลที่ผมชื่นชอบ แต่หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้เล่มนี้มาครอบครองแบบฟรีๆจากการตอบคําถามในเว็บทะเลไทยดอดคอม

ผมพึ่งอ่านจบวันนี้ทั้งๆที่ได้มาตั้งแต่ปี 46 (เรียกว่า สําหรับผมเป็นลูกเมียน้อยคงไม่ผิดนัก)แต่ลูกเมียน้อยกลับทําให้ผมพึงพอใจมาก มันทําให้ผมอยากจะลองไปใช้ชีวิต 8 วัน กับเงิน แปดหมื่นบาทในแอฟริกา เพียงเพื่อที่จะไปเห็นอย่างที่คุณลุงเล็กและ อ ธรณ์ เห็นบ้าง ไม่ว่าจะเป็นการทักทาย "แจมโบ้" กับชาวมาไซ ล่องเรือดูฮิปโป ดูจระเข้ หรือการนั่งรถดูสิงโต ดูไฮยีน่า ดูเสือดาว ดูเสือชีตาร์ เป็นต้น ลองคิดดูว่าหากคุณมีโอกาสไปเที่ยวเมืองนอกและต้องใช้เงินเป็นจํานวนมาก จะมีซักกี่คนที่อยากจะไปเที่ยวแนวซาฟารีเพื่อส่องสัตว์ ซึ่งไม่มีอะไรแน่นอนว่าคุณจะได้เห็นในสิ่งที่อยากเห็น(ส่วนใหญ่ต้องไปยุโรป อเมริกา แนวๆนั้น)

ผมเข้าใจกับคําของลุงเล็กว่า ยอมติดหนี้หัวบานเพื่อที่จะได้ไปและมันก็คุ้มจริงๆ

เข้าใจกับคําพูดของ อ ธรณ์ที่ว่า เงินจํานวนขนาดนี้สําหรับคนอื่นๆอาจไม่ยอมเสียแต่การท่องเที่ยว คือ การลงทุน บางคนยอมเสียเพื่อที่จะได้ภาพสวยๆและประสบการณ์ดีๆ บางคนเสียตังค์ไปมากเพื่อที่จะไปดื่มเหล้า หลีสาว แม้จะไม่ได้สาวกลับมาก็ตาม แต่นั่นก็เป็นความสุขทางใจอย่างหนึ่ง

เพราะนี่คือความสุขของคนครับ