เรื่องของบล็อคเกอร์
“กระสาบสมัครบล็อคเกอร์ดิ กูว่ามันดีสําหรับมึงจะทําให้มึงเขียนได้บ่อยๆทุกวัน ไม่ต้องคิดมากเวลาเขียนด้วย” กระท่อกเพื่อนซี้ร่างโย่งเป็นผู้นําผมมาสู่โลกของบล็อกเกอร์ครั้งแรก ในเวลานั้นผมคิดแต่ว่ายังไม่อยากเขียน จึงตอบไปแบบให้ความหวังว่าจะเขียนแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นได้เมื่อไร ซึ่งกระท่อกแนะนําว่าน่าจะลองเขียนเรื่องกฏหมายดู แต่ใจผมก็ร้องยี้ทันทีเพราะผมไม่อยากเขียนเรื่องเกี่ยวกับวิชาการที่เรียนมา เรื่องที่ผมเขียนส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่ชอบจริงๆ รักจริงๆ เช่นการท่องเที่ยวไปตามสถานที่ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นทะเลที่หลงรักและการดําน้ำ ซึ่งปัจจุบันผมก็เขียนอยู่แล้วในwww.multiply.comเพียงแต่มันไม่สามารถเขียนได้บ่อยมากนักเพราะไม่ได้ไปเที่ยวทุกวันนั่นเอง(เที่ยวบ่อยๆโดยที่ไม่รู้จักอดออมบ้างก็จนซิครับ) ในตอนนั้นผมเห็นว่าบล็อคเกอร์เป็นอีกเว็บหนึ่งที่น่าสนใจไม่น้อยซึ่งการที่เราได้เขียน เล่าเรื่องราว นอกจากจะได้ย้อนกลับมาฟังความเห็นในมุมมองของหลายๆคนแล้ว ที่สําคัญ มันทําให้เราหายเหงาไปได้เหมือนกัน
หลังจากที่เห็นบล็อคเกอร์ของฝ่าตีน(กระต่ายน้อย),Thitra(กระท่อก)และล่าสุดเพื่อนซี้อีกคน Joe Black(ชูฮวย) ซึ่งถ่อมตัวว่าไม่อยากเอาเรื่องไปเปรียบกับ 2 คนแรกเพราะคิดว่าตัวมันเองเขียนไม่เก่งเท่า แต่ผมได้อ่านเรื่องของชูฮวยที่ถ่ายทอดเกี่ยวกับดนตรีแล้ว แม้คําบางคํา ศัพท์บางตัวจะไม่ค่อยเข้าใจเพราะผมไม่ค่อยได้ติดตามเรื่องนี้มากนักแต่บรรยากาศของการฟัง ความสุขและการเล่าเรื่องราว สิ่งนั้นต่างหากทําให้ผมเข้าใจและเห็นภาพเป็นอย่างดี
เมื่อต่อมอยากเขียนเริ่มหลั่ง คําถามต่อไป คือ ผมจะเขียนเรื่องอะไรดี ก็ตอบง่ายๆว่า เรื่องอะไรก็ได้ที่อยากเขียนแต่คงไม่ซ้ำกับที่เขียนในmultiply.com คงเป็นเรื่องในชีวิตประจําวันแต่คงไม่ถึงขนาด กินข้าว ดูทีวี นอน เหมือนที่ผมเคยเขียนในไดอารี่ติดด่อกันหลายๆปี จนกระทั่งเลิกเขียนไป แม้รายนั้นจะดูจําเจทุกๆวันแต่ผมกลับได้ประโยชน์จากมันมาก เมื่อกลับมาอ่านอีกครั้งผมมักจะยิ้มและหัวเราะกับเรื่องราวต่างๆอยู่คนเดียว
ผมจะใช้บล็อคเกอร์เป็นไดอารี่ของผม คงไม่ถึงกับเขียนทุกวัน เพียงแต่ว่าความถี่จะมีมากกว่าแน่นอน หวังว่ากระท่อกคงไม่ผิดหวังนะ ถ้าไม่ได้เขียนในเรื่องที่อยากให้เขียน
แต่……….อนาคตก็ไม่แน่หรอกนะ เบื่อๆอาจจะเขียนก็ได้แต่อย่างน้อยผมก็กลายเป็นน้องใหม่ในบล็อคเกอร์เรียบร้อยแล้ว ขอฝากเนื้อ(ไว้กับเสือ) เอ้ย! ฝากเนื้อฝากตัวทุกๆคนด้วยแล้วกันครับ
อย่ารับน้องโหดแล้วกัน!!!!!!!!!!!
4 Comments:
กระสาบจ๋า
กูไม่ได้บังคับใ้ห้เขียนเรื่องกฎหมายเลย เพียงแต่เสนอแนะว่าน่าจะเขียนเรื่องอะไรจากมุมมองของนักกฎหมายอย่างมึงบ้าง อย่างเช่นไปเที่ยวแล้วเกิดเหตุการณ์ใดขึ้นมาก้นำมาวิเคราเห์จากแง่มุมทางกฎหมายเป็นต้น
แต่ขอให้ที่แห่งนี้เป็นที่ที่มึงอยากเขียนอะไรสั้นๆ ก็มาเขียนให้ตามความตั้งใจของมึงก็แล้วกัน เขียนเยอะๆ แข่งกับชูฮวย
มึงสองคนมีอะไรในตัวที่ไม่สามารถนำออกมาได้ เหมือนมีเยื่อ (พรมจรรย์ -ที่ยังไม่ขาด) มากั้นไว้ กูเชื่อแน่ว่า "การเขียน" จะเป็นการตัดเยื่อบางๆ นั้นออก แล้วศักยภาพที่ซ่อนอยู่ในตัวมึงทั้งสองปรากฎแก่สองตากู
กูรู้จักมึงทั้งสองดีมาตั้งแต่เด็กๆ เราโตมาด้วยกัน มึงนั่งข้างกู กูแกล้งชูฮวย (ขอนไม้)ทำไมล่ะกูจะไม่รู้ว่ามึงสองคนมีอะไรดี
เชื่อกูสิ อย่ามองข้ามตัวเอง
บางครั้ง คำตอบของใครบางคนก็อยู่...ในใจ (อาทิตย์ ป.ส.ก.)
อืม เข้าใจเปรียบได้ดีนะท่อก เยื่อพรหมจรรย์ ฮ่าๆๆๆ
ต้องขอบใจมึงแหละ ถ้าไม่แนะนําคงไม่ได้รู้จักเว็บนี้
อย่างน้อยก็เป็นการใช้เวลาว่างที่มี ประโยชน์มากๆเลยว่ะ
แล้วจะหาอะไรมาเล่าให้ฟังนะ
ไม่รู้ว่าอีกนานมั๊ยที่เจ้าของบล็อก จะกลับมาดูคอมเม้นเรื่องแรกของตัวเอง แต่ไม่ว่าจได้อ่านเมื่อไรน่ะ เราก็ขอกล่าวคำว่า "สวัสดี" อย่างเป็นทางการน่ะ
บล็อกนายน่าสนใจมาก เราตามอ่านจากที่นายไปคอมเม้นคนอื่นนั้นแหละ เราเห็นว่านายเขียนดีน่ะ อ่านแล้วช่วยให้เราฉลาดขึ้นด้วย จากประสบการของนายหลายอย่างเราไม่เคยทำ อย่างดำน้ำ และหลายอย่างที่เราชอบ เช่น ถ่ายรูป และท่องเที่ยวไปที่ต่างๆ เขียนต่อไปนะ เราจะคอยอ่านงานของนายทุกงานเลย (นี่ก็ไล่อ่านอยู่นะ จะพยายามอ่านให้ครบเลย)
^_^
ถอนคำพูดทันมั๊ยนี่ ที่ว่าจะอ่านทุกงานของนายน่ะ ตาแฉะแล้ว ขยันอัพเหลือเกิน
Post a Comment
<< Home