กําลังใจ เป็นสิ่งสําคัญ

วันนี้ผมได้ไปเยี่ยมคุณยายที่โรงพยาบาล จ อยุธยา เป็นโรคปวดหลังซึ่งถือเป็นโรคที่ผู้สูงอายุส่วนมากเป็นกัน หากไม่นับเรื่องความดันและเบาหวาน

เรื่องของเรื่อง คือ ผู้สูงอายุมักจะไม่ชอบอยู่นิ่ง ชอบหาอะไรทํา แม้ลูกหลานจะเตือน แต่ท่านคงคิดว่าท่านยังมีแรง น่าจะทําได้ ผลก็คือทําให้หลังท่านซึ่งค่อมอยู่แล้ว เกิดอาการกําเริบขึ้น

คุณยายผม อายุ82 ปีแล้ว ถือว่าโชคดีมากที่ไม่มีปัญหาเรื่องความดัน หัวใจหรือเบาหวานเลย ตอนเด็กๆ คุณยายมักจะทําขนมให้ผมทานบ่อยๆ เช่น ข้าวเม่า และผมก็ชอบอ้อนยายเสียด้วย บางทีก็หนุนตักคุณยาย ผมมีความสุขมาก

สัปดาห์นี้ก็เหมือนกับสัปดาห์ที่แล้ว คือ คุณยายปวดหลังมากและไม่สามารถใช้ไม้เท้าค้ำยันได้ และความที่มีอายุมากแล้ว เรื่องผ่าตัดจึงไม่ต้องพูดถึงเพราะจะเป็นผลร้ายมากกว่าผลเสีย แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิม คือ คุณยายลุกขึ้นจากเตียงไม่ได้ นอนราบเฉยๆแม้เวลากินข้าวก็ต้องนอนราบโดยยกหัวให้สูงขึ้นได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ก่อนนั้นผมช่วยพยุงคุณยายให้ลุกขึ้นเพราะการนั่งกินย่อมดีกว่าการนอนราบกินแน่นอน การย่อยอาหารก็จะดีกว่า แต่คุณยายปวดหลังและแสดงสีหน้าไม่ค่อยดี ผมสงสารคุณยายจนเกือบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ไม่นานก็ต้องกลับสู่ท่าเดิม คือการนอนราบ

คุณยายจับมือผมและบอกว่า คงจะมีชีวิตอยู่อีกไม่นาน ในบางครั้งก็บ่นว่าอยากตายบ้างเพราะปลงเกี่ยวกับสังขารที่ไม่เที่ยงไม่ได้ ผมก็บอกท่านว่า อย่าคิดแบบนั้น ให้มีกําลังใจต่อสู้ เพราะหลายๆคนเป็นโรคร้ายต่างๆ อาการหนักกว่าคุณยายผมด้วยซ้ำ แต่ก็มีกําลังใจที่จะต่อสู้ บางคนก็มีชีวิตอยู่ได้อีกหลายปี

เพราะฉะนั้นแม้ตัวเราจะรู้อยู่แก่ใจ ว่าจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน แต่กําลังใจก็เป็นพลังที่สูงส่งช่วยทําให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เป็นไปได้หลายครั้งแล้ว

คุณแม่ผมก็พยายามที่จะคุยกับคุณยายด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆธรรมดา ให้กําลังใจโดยตลอด แต่ผมรู้ว่า ท่านก็มีความรู้สึกที่ไม่ต่างจากผมซักเท่าไร อยากให้คุณยายมีกําลังใจที่จะต่อสู้ อย่ายอมแพ้

ก่อนกลับ ผมยังให้กําลังคุณยายอยู่ตลอด ส่วนคุณยายก็ย้ำกับผมแบบเดิมทุกๆครั้งว่า อย่าพึ่งรีบมีแฟน กลัวผมถูกผู้หญิงหลอกเอา ผมก็ได้แต่หัวเราะ แต่ก็ดีใจที่ว่าคุณยาย จะพยายามต่อสู้ ไม่ว่าจะเป็นการพยายามกินอาหารและผลไม้ซ้ำๆ แม้จะเบื่อแค่ไหนก็ตามเพื่อที่จะได้มีกากอาหาร สามารถขับถ่ายได้ดี

เพราะฉะนั้น กําลังใจจึงเป็นสิ่งสําคัญจริงๆครับ