ดําน้ำ กับ ขับรถ

วันนี้ผมเดินทางไป ซอยพัฒนาการ 57 ภายในมีสระว่ายน้ำ อันเป็นที่ตั้งแห่งใหม่ของ Zcubatech ตามคําชวนของพี่ป้อมให้ไป Review ทักษะที่ได้ร่ำเรียนมา ผมเห็นว่าเป็นโอกาสดีมากเพราะประโยชน์ในการซ้อมนี้ไม่ได้กับใครแต่ได้กับผมเอง

หากเปรียบเทียบการดําน้ำกับการขับรถแม้จะมีสิ่งที่แตกต่างกัน แต่ก็มีความเหมือนกันอยู่ที่ว่า ยิ่งฝึกซ้อม ยิ่งได้จับอุปกรณ์ประกอบบ่อยๆ ยิ่งจําได้และทําให้ชํานาญมากขึ้น

ผมร้างจากการดําน้ำมา 2 เดือน พี่ป้อมเลยจัดให้ประกอบอุปกรณ์ด้วยตัวเองทั้ง 2 ชุด(ทําให้แกด้วย) ยอมรับเลยว่าบางอย่างผมจําไม่ได้แต่หลังจากที่ได้ทําด้วยตนเองแล้ว ผมเก่งขึ้นเยอะ

เริ่มจากยกแท็งค์มาวางนอน เปิดรูที่ครอบแท็งค์ แกะเทบกาว จากนั้น ยก BCD(เสื้อชูชีพ) มาสวมกับแท็งค์ ล็อคให้เรียบร้อย(อย่าลืม เชื่อมต่อเกลียวของแท็งค์กับ BCD ด้วยและอย่าลืมว่า Regulator อยู่ทางขวามือนะ) ต่อจากนั้นนําสาย Inflator เสียบเข้ากับ BCD และนําเกจวัดคว่ำหน้าลง ก่อนจะเปิดวาวที่แท็งค์ บิดแบบมอเตอร์ไซด์จดสุดแล้วหมุนกลับครึ่งรอบ จากนั้นเช็คอากาศดูว่ามีเท่าไรและมีกลิ่นเหม็นไหม(ไนโตรเจนต้องสดชื่นหากมีกลิ่นก็ต้องเปลี่ยน) เสร็จเรียบร้อยก็รวมสายมาไว้ใน BCD ก่อนจะคว่ำแท็งค์ลง เป็นอันเสร็จ(จากนี้ก็ไปใส่ตะกั่ว ใส่ Fin ใส่Mask คาบ Snockle กระโดดท่า Giant Stride แล้วไปลุยเลย อ่อ! BCD พร้อมแท็งค์ไปประกอบในน้ำ สําหรับวันนี้)

วันนี้มีคนมาเรียนหลักสูตร Rescue กันหลายคน มีเรียน Open Water 1 คน คือพี่เล็ก ผมคล่องกว่าเขาแน่(ก็มึงได้บัตรแล้วนี่) ช่วงแรกผมคิดว่า แค่ฝึกตีขาอย่างเดียว ไปๆมาๆ ผมต้องมาเรียน Skill พร้อมกับพี่เล็ก เริ่มจากการถอด Regulator ทํา Bubble , การควานหา Regulator,การทํา Alternate Air Source กับ Buddy, การเคลียร์น้ำออกจากหน้ากาก เริ่มจากครึ่งหน้า เต็มหน้า และถอดหน้ากาก(กว่าจะผ่านคราวที่เรียน Open มากินน้ำและสําลักหลายอึกเลย),การกัด Regulator ครึ่งนึงแล้วแหงนหน้ากดปุ่มเพิชร์(กรณี Regulator ไม่ปกติ),การถอด ใส่ ตะกั่วในน้ำและการถอดใส่ BCDในน้ำ ,การถอดใส่ Inflatorในน้ำ เป็นต้น แต่อย่างไรก็ตามก็ถือเป็นเรื่องที่ดีมาก

วันนี้ผมเข้าใจทักษะการลอยตัวแบบ นูทรั่ว บอรเจนซี่(โทษทีครับ กลัวเขียนผิด) อย่างถ่องแท้ จากการที่ฝึกซ้อมเองคนเดียว(ปริศนากระจ่างแล้ว) หายใจเข้า ลอย พอเริ่มหายใจออกช้าๆตัวจะลอยอยู่ซักพักแล้วจะจม คราวนี้ระหว่างที่ยังหายใจออกไม่หมด(หรือจะหมดก็ได้ ขึ้นอยู่กับว่าอยากให้หยุดหรือยัง) หากหายใจเข้าตัวจะลอยโดยที่ไม่มีทางที่จะแตะพื้นได้เลย(ภูมิใจจริงๆที่ทําได้เอง อย่างว่าล่ะครับ คนสมองทึบอย่างผมต้องทําหลายๆเที่ยว ถึงจะเก่ง) จากนั้นผมเตะฟินไปรอบๆ เก็บขยะใต้น้ำไปด้วย พอขึ้นมาพึ่งจะรู้ว่า มีคนดูอยู่เหมือนกัน คือ Instructor คนหนึ่งกับพี่พิธ(นักเรียนจบจากคาบาน่าหลังผมแต่ตอนนี้ กําลังเรียน Rescue ล้ำหน้าผมไปหลายก้าวแล้ว) ซึ่งเขาชมว่าผมเตะฟินได้ดีและคล่องมาก(จากที่เคยเตะแบบบ้าๆ เมื่อยขาด้วย)

พี่ป้อมให้ผมลงไปซ้อมจนกว่าอากาศจะหมด หลังจากเมื่อคราวก่อน ผมรู้ถึงความทรมานของการหายใจแล้วไม่มีอากาศ(พี่ป้อมปิดวาวล์) คราวนี้พออากาศอยู่ที่ 10 Bar เริ่มหายใจเข้าแล้วหนืดๆ(ก็มันจะหมดแล้ว) ผมเตรียมตัวขึ้นเพราะรู้จัวว่าหากปล่อยไว้นาน จะโดนไม่ใช่น้อย (แต่การให้อากาศเหลือน้อยบ่อยๆจะไม่ดีนักเพราะจะทําให้แท็งค์ชื้น)

นอกจากนี้ผมยังได้รู้จักครูโก้(Instructor)และพี่อาจ(ผู้ดูแลอุปกรณ์ต่างๆ) แม้ในวันนี้จะยังไม่กินข้าวเที่ยงแต่ก็ไม่รู้สึกหิวข้าว(ซัดไนโตรเจนเป็นอาหาร)

สําหรับโลกใต้น้ำแล้ว หิวข้าวดีกว่าอิ่มเพราะหากอิ่มอาจมีรายการให้อาหารปลาได้ แต่ที่ขาดไม่ได้ คือ ต้องทานน้ำเยอะๆ มิฉะนั้นจะทรมานมากๆ(ขาดน้ำเหมือนขาดรัก)

ขากลับพี่พิธมาส่ง ทําให้สะดวกในการกลับบ้านมากขึ้น(แม้จะพึ่งรู้จักกันแต่สัญชาติญาณบอกได้ว่าเป็นคนดี แกกําลังเรียนต่อปริญญาเอกที่ธรรมศาสตร์ สาขาวิศวะ มีกะตังค์แน่นอนครับ การออก ทริปบ่อยๆกับการเรียนถึง Rescue บ่งบอกได้)

วันนี้ผมได้ประสบการณ์เยอะมาก ฉลาดขึ้นเยอะ ส่วนใครที่ไม่เคยเรียนแล้วอยากจะเรียนดําน้ำ บอกได้เลยว่าไม่ยากเกินไปเลย พิสูจน์ได้จากคนสมองทึบแบบผม ที่ทําได้มาแล้ว