I am basketman!!!

ถึงแม้ว่ารักบี้ จะเป็นกีฬาประจำโรงเรียน แต่กีฬาที่ผมถนัดที่สุด คือ บาสเกตบอลครับ เนื่องด้วยสรีระในสมัยนั้นผมค่อนข้างผอม โดยแฮนด์-ออฟ ที ก็กระเด็น(นอกจากการ แทคเกิ้ลแล้ว การแฮนด์ออฟ คือ วิธีป้องกันคู่ต่อสู้ ไม่ให้มาแย่งบอลของเราครับ ลักษณะ คือ การใช้มือดันเข้าไปที่ใบหน้าของคู่ต่อสู้)

เล่นมาตั้งแต่เด็กครับ จนกระทั่งโตมา เริ่มมีความสูง จนได้เล่นตำแหน่งเซ็นเตอร์ ฝีมือพอเล่นได้ ไม่ถึงขนาดเก่งมากครับ ชอบบลอคมากกว่าการทำแต้ม รู้สึกสะใจดี (อย่าไปเปรียบเทียบกับทิวไผ่งามนะครับ อันนั้นขั้นเทพ มีแต่เก่งๆกันทั้งนั้น)

ช่วงมัธยมปลาย ผมได้รับชัยชนะในการแข่งขันภายใน โรงเรียน ภาพในวันนั้นยังติดตาจนถึงทุกวันนี้เลย ผมร้องไห้ด้วยความดีใจ จนท่านผู้บังคับการสงสัยว่า “ตกลงใครชนะกันแน่เนี่ย”

พอจบมา ผมมีเวลาเล่นน้อยลงครับ เคยไปเล่นที่สวนรถไฟช่วงเช้าๆ จนมีก๊วนที่เล่นด้วยกัน หลังจากนั้นก็ห่างหายไป

เมื่อวานนี้ อยากเล่นมากๆครับ จึงชวนเพื่อนสมัยเรียนอย่าง ชูฮวย ปูโกก ปูกิ๊ กระจิ๋ม ไปที่สวนรถไฟ ก่อนนั้นก็ไปซื้อลูกบาสที่ เทสโก้ โลตัส แต่ยี่ห้อสปอดิ้งหมดครับ(ยี่ห้อนี้ NBA ก็ใช้ครับ แต่ผลิดในเมืองไทยนะ)

ช่วงเย็นมีคนมาที่สวนรถไฟเยอะครับ แอบดีใจว่า คนเมืองจำนวนมากก็ยังใส่ใจในสุขภาพกันอยู่เยอะ ไม่ใช่ว่าไม่สนใจสุขภาพกัน

ที่สนามบาสคนเยอะครับ แต่ละคนเก่งๆ ทั้งนั้น ผมซ้อมชูต เลย์อัพ เพื่อให้ฝีมือเก่าๆ กลับมา ซึ่งคงต้องใช้เวลาฝึกฝนอยู่พอสมควร
หลายคน มองผมเป็นตัวประหลาด ไม่ใช่อะไรครับ ผิวเริ่มลอกทั้งใบหน้าและแขน( จากการไปทะเล ดำน้ำ ตากแดด อยากเป็นชาวเล แต่ไม่ทาซันบลอค 5555)

เล่นไม่นาน โชคดีครับ ผมกับกระจิ๋มถูกเรียกเข้าไปเล่นด้วย(ต่อทีมกันเล่น) เกมแรก แม้เราจะแพ้ แต่ผมก็พอใจว่า ทีมเราค่อนข้างชูตแม่น ผมชูตได้ 1 ลูก แต่ที่แพ้เพราะฝ่ายตรงข้าม ชูต 3 แต้ม แม่นจริงๆ

สัปดาห์หน้าว่าจะไปเล่นอีกครับ สนุกดี ก็เลยอยากบอกเพื่อนๆว่า อย่าลืมออกกำลังกายบ้าง เพราะโรคภัยไม่เข้าใครออกใครครับ

แม้จะแข็งแรง ก็อาจเป็นโรคได้

แต่ผมว่า ก็ยังดีกว่า การอยู่เฉยๆ แล้วไม่ทำอะไรเลยครับ

สุขภาพดีไม่มีขาย อยากได้ต้องทำเอง

ฉะนั้น มาออกกำลังกายกันเถอะครับ


หมายเหตุ บันทึกการเดินทางที่พึ่งกลับมาจากไปดำน้ำที่หมู่เกาะตะรุเตา กำลังทำอยู่ รอก่อนนะครับ