ปฎิบัติการตัดอวน....ทะเลระยอง(2)

2 ธันวาคม 2550

นาฬิกาปลุกดังตอน 6 โมงเช้า ผมลุกขึ้นทันทีเลยครับ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ(ตื่นเกือบทุกๆชั่วโมง)เพราะกลุ่มที่นั่งกินสุรา คุยเสียงดังเหลือเกิน

พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นแต่ยังพอเห็นแสงสีส้มเล็กน้อย ผมนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเต๊นส์ รอถ่ายภาพพระอาทิตย์ขึ้น ลมหนาวพัดมา บรื้อๆๆๆ หนาวเว้ย!!

เช้าๆ แบบนี้ กลุ่มเด็กๆที่มาออกค่ายตื่นเช้าเหมือนกัน แน่นอนว่าห้องน้ำก็ต้องเต็ม ผมเลยแปรงฟันโดยใช้น้ำจากก๊อกน้ำด้านนอกดีกว่า ขี้เกียจไปต่อคิวครับ

ไม่นานนักพี่โหน่งก็ตื่นครับ ตื่นมาถ่ายรูปเช่นกันแต่ดูท่าทางแกจะนอนหลับสบายกว่าผมอีกนะ 555

เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น บรรยากาศรอบๆก็เริ่มสว่าง เดินถ่ายรูปดีกว่า ด้านหน้าก็มีแนวหินและมีท่าเรือศรีวิกาอยู่ใกล้ๆด้วย

ตรงข้ามท่าเรือ แสงไฟและต้นคริสมาสต์ที่เห็นเมื่อคืนนี้ เป็นที่ตั้งของโรงแรมครับ(ใครทราบว่าโรงแรมอะไร ช่วยบอกด้วยครับ)

กลับมาเก็บของ พับเต๊นส์เตรียมตัวเดินทางไปท่าเรืออ่าวไข่(เต๊นส์แบบนี้ มีรูป การพับเต๊นส์ให้ดูด้วยครับ ทำเองก็ได้ง่ายจัง)

ขณะเดินไปขึ้นรถเพื่อไปจ่ายค่าเข้าอุทยาน ค่ากางเต๊นส์ เมื่อคืนนี้ พบเด็กๆ(สาวๆ)ที่มาออกค่าย หน้าตาแฉล้มกันทั้งนั้น เมื่อวานน่าจะมาเร็วๆนะเนี่ย จะได้เจอสาวๆ (คนเขียนออกแนวหื่นนะเนี่ย 555 พึ่งรู้เหรอครับ 555)

มาที่ทำการอุทยาน เจ้าหน้าที่ถามผมว่าทำไมกลับเร็วจัง ผมบอกว่าต้องไปท่าเรืออ่าวไข่ ไปดำน้ำเก็บขยะ ตัดอวน เธออวยพรให้ผมโชคดี หากมีโอกาสกลับมาพักที่แห่งนี้อีกครั้ง พวกเธอยินดีต้อนรับ

ถ่ายรูปกับป้ายอุทยานซะหน่อยว่ามาถึงแล้ว ออกเดินทางไปทางถนนเลียบหาดกันดีกว่า ได้บรรยากาศดีครับ

เริ่มจากบ้านเพ ที่นี่มีท่าเรือสำหรับไปเกาะเสม็ดด้วย ใครมาเกาะเสม็ด ผมว่าคงคุ้นชื่อนี้นะครับ บ้านเพยามเช้า ดูคึกคักดี แม่ค้าร้านขายของที่ระลึกกำลังเปิดร้านพอดีเลย ดูขะมักเขม้นดีครับ

จากบ้านเพ เราเข้าสู่หาดสวนสน หาดที่ผมคุ้นตาดีจากหนังสือท่องเที่ยว วิวต้นสน รายรอบ 2 ข้างทาง ดูสวยงามดีครับ(ถ่ายรูปจากบนรถไปก่อน มีโอกาสจะกลับมาถ่ายแบบดีๆครับ ตอนนี้ต้องรีบ)

มาถึงแหลมแม่พิมพ์ หาดนี้ค่อนข้างยาวครับ เรามาที่สินสยาม รีสอร์ท เพื่อมาหาพี่นก แล้วค่อยขับรถไปท่าเรือด้วยกัน

“ภพ ใช่ไหมครับ” หนุ่มใหญ่วัยเลขสี่ ผิวคล้ำ อารมณ์ดี เข้ามาทักผม(อายุ เป็นเพียงตัวเลข แกดูหนุ่มจริงๆครับ)

“พี่นกเหรอครับ หวัดดีครับพี่” ผมทักทายพี่นก

สินสยาม รีสอร์ท เป็นที่พักใกล้หาด(เดินข้ามถนนมาก็ถึงครับ) สไตล์ทรงไทย สีที่ตกแต่งหลังคาก็ดูสวยดีครับ

เรามาถึงท่าเรือ อ่าวไข่ ไม่นานนักพี่ป้อมและคนอื่นๆก็มาถึง เริ่มจาก พี่ปุ๋ม พี่เปล่ง เจี๊ยบ พจน์ สี่ พี่เอ พี่หมี พี่ปุ๊ย พี่จ๋า พี่มิ๊ง พี่โจ พี่เอ๋ พี่ตาม พี่นัท(โดนัท) พี่ปอ ส่วนสมาชิกใหม่ที่ผมพึ่งรู้จัก คือ พี่ต่าย พี่โอ๋ น้องตั้มและน้องหยี(เป็นหมออีกแล้วครับ หมอดำน้ำเยอะจริงๆ อย่างที่ผมเคยเขียนไว้เลย)

เรือของเรา ชื่อ เดอะทอย จะพานักดำน้ำทุกคนไปปฎิบัติภารกิจเร่งด่วน เพื่อตัดอวนกัน ผมเจอสมาชิกแก๊งค์ ปตท.ระยอง อย่างพี่ทศ พี่ดาว อัน พี่บอย(คราวนี้หนีบเอาน้องเบสมาเหมือนเดิม เพิ่มน้องบอสมาด้วยอีกคนครับ และยังมีพี่วิเชียรเจ้าของเรือ มาช่วยเหลือเหมือนเดิมด้วย

เติมพลังกันด้วยข้าวต้มครับ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ไม่งั้นแย่แน่ๆ เดี๋ยวจะไม่ได้ช่วยสัตว์ทะเลกัน

หลังจากเตรียมอุปกรณ์เรียบร้อย พี่ป้อมแนะนำสมาชิกบนเรือให้ทุกๆคนรู้จัก ยังมีอีกหลายท่านที่ผมไม่ได้กล่าวถึง แต่ทุกท่านเป็นผู้เสียสละอย่างแท้จริงครับ

เราจะลงปฎิบัติการ ตัดอวนกันที่หินเพิง โดยแบ่งเป็น 3 ชุด ชุดแรกลงไปผูกถึงพลาสติคไว้ที่อวน ตามด้านต่างๆ ชุดที่สอง คอยตัดอวนและเติมลมในถุงพลาสติค(เติมเพื่อให้ถุงมีอากาศ หากตัดอวนหมด ถุงแต่ละด้านจะยกตัวอวนขึ้น ลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ ) เพราะอวนผืนใหญ่มาก หากไม่ใช้วิธีนี้ก็ไม่สามารถดึงขึ้นมาได้ ส่วนชุดที่สาม เป็นชุดที่ลงไปเก็บ แก้ไข ข้อผิดพลาด หากตัดอวนไม่หมด จนไม่สามารถนำขึ้นมาได้(แต่ละคน มีเวลาอยู่ครับ หากอากาศใกล้หมด ก็ต้องเซฟตัวเอง ขึ้นมาบนผิวน้ำ ให้ชุดต่อไปลงไปแทน)

ถึงตอนนี้ หลายๆคน ทยอยทำถุงพลาสติค ร้อยเชือก ผมไม่ค่อยถนัดงานแบบนี้จริงๆ ทำไมมันดูยากจังเลย พี่ป้อม พี่ดาว พี่ทศ เตรียมถุงมือ กรรไกร มีด ไว้ให้สำหรับทุกๆคนด้วย ผมเตรียมกรรไกรมาจากบ้าน กะว่าจะนำติดตัวไปตลอด เจออวนที่ไหน หากไม่เกินความสามารถของผม ผมจะตัดทิ้งให้หมด

เรือเดอะทอยมาถึงหินเพิง(บริเวณกองกลาง) เราทั้งหมดถ่ายรูปร่วมกันเป็นสักขีพยาน พี่ๆเพื่อนๆชุดแรกลงไปแล้ว ชุดของผมแต่งตัว พี่ป้อมตะโกนบอกชุดแรก ว่าอาหารอร่อยมาก(จริงๆยังไม่ได้กินครับ) ให้รีบขึ้นมาเพราะจะหมดแล้ว เป็นการแซว เรียกเสียงหัวเราะได้พอสมควร 555

แม้ผมจะไม่แน่ใจว่าจะทำงานนี้ได้ดีแค่ไหน แต่ไฟ(ในทรวง เอ้ย ไม่ใช่ครับ) จิตใจที่อยากช่วยเหลือสัตว์ทะเล เคียดแค้นพวกจับปลาแบบไม่มีหลักเกณฑ์ ก็ได้ติดขึ้น เรียบร้อยแล้ว


Dive 1 ครั้งแรกกับปฎิบัติการตัดอวน

เคลียร์หูยากมากๆ น่าจะเกี่ยวกับการที่ผมนอนไม่พอแน่นอน แต่พยายามไม่ฝืนครับ เพราะถ้ารีบลงจะปวดหูมาก แก้วหูอาจจะทะลุได้ ผมใช้ความพยายามอยู่นาน จึงเปลี่ยนระดับ ลงไปเรื่อยๆครับ

ในระดับความลึก17-19 เมตร อวนผืนใหญ่ คลุมทั่วแนวปะการัง เป็นภาพที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก เพื่อนๆนักดำน้ำ กำลังช่วยกันตัดอวนกันอยู่

ความรู้สึกบอกผมว่า ผมต้องหาที่ว่าง หาส่วนที่ยึดติดระหว่างอวนกับแนวหิน แล้วตัดมันออกให้ได้โดยเร็ว ผมทำมันราวกับว่า ผมเคยทำงานนี้มาแล้ว

มีชิ้นส่วนของอวนติดอยู่กับแนวปะการังเยอะมากครับ ทุกคนจึงต้องช่วยกัน หากผมเจอปะการัง ผมจะตัดมันให้ออกจากเศษอวนเสียก่อน

เป๊าะๆๆ เสียงอวนในแต่ละด้านที่ถูกตัด เริ่มยกตัวสูงขึ้น ตามถุงพลาสติคที่มีลมอยู่ นั่นก็หมายความว่า เครื่องพันธนาการกำลังหลุดออกจากแนวปะการังแห่งนี้ ฟังเสียงแล้วผมดีใจครับ

บางจุดน้ำขุ่นจนมองไม่เห็น ผมใช้มือคลำหาอวนแล้วตัดออก(ต้องคลำครับเพราะอาจจะตัดผิดเป็นตัดปะการังได้)

กว่าจะรู้ตัว ผมใกล้เม่นทะเลมาก ไม่กี่เซนติเมตร ต้องขยับหนีนิดนึงครับ(โชคดีว่า พวกเขาคงรู้ว่าผมมาดี ผมมองเห็นเขาขยับหนีแต่โดยดีครับ)

มีจุดหนึ่ง อวนมีอยู่หลายปม ตัดยากมาก ใกล้ๆมีพี่นัทและพี่โหน่ง กำลังช่วยกันอยู่ พี่นัทชี้ให้ผม ตัดอวนจุดนี้ให้ได้ แม้จะไม่ได้พูดกัน แต่ผมรู้ดีกว่า หากผมตัดได้ อวนผืนนี้ อาจจะหลุดจากแนวปะการังแห่งนี้

ผมตัด ตัด และตัด ยังไม่หลุด มันไม่น่าใช่จุดหลักที่ติดกับหินแน่ๆ ผมดำลึกลงไป มองหาตัวการสำคัญ ที่ทำให้ กากเดนแห่งท้องทะเลติดอยู่

ความแค้นชาวประมงที่วางอวนผืนนี้ ก่อให้เกิดพลัง ผมคิดในใจว่า ต้องเอาอวนขึ้นให้ได้

“ผมเจอแล้วครับ”

มีอวนเส้นยาว ยึดอยู่กับหินด้านล่างนี้ ผมใช้กรรไกร บรรจงตัดออก เสียงแห่งความยินดี ก็ได้บรรเลงขึ้น

“เป๊าะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงอวนขึ้นสู่ผิวน้ำ พี่นัททำท่าปรบมือและยกนิ้วให้ผมด้วย

พี่โหน่งอากาศเหลือ 50 ครับ ผมบอกพี่นัท ทำสัญญาณสื่อสารใต้น้ำ เธอเข้าใจ และบอกให้ผม ระมัดระวัง เรือที่อยู่บนศีรษะด้วย ขณะเราทำ safety stop (เราจึงตีขาออกมาเล็กน้อย)

ด้านบน ผมตีขาเข้าเรือ เห็นอัน ทำท่าทางห่วงใย ตกใจเวลามองผม ใช่ครับ เลือดชั่วๆเต็มหน้ากากของผมเลย (อุตส่าห์หายไปหลายไดฟ์แล้วนะ) ไม่ต้องสงสัยว่า เกิดจากการเคลียร์หูของผม อาจแรงไป เส้นเลือดฝอยในจมูกจึงแตก แต่ผมเฉยๆครับ เพราะเคยเป็นมาแล้ว หลายๆคนไม่คุ้นเคย อาจตกใจได้(แรกๆผมก็ตกใจครับ)

ตัวล๊อคระหว่าง BCD กับแท๊งค์ของผมหลุดนิดนึง โชคดีไม่หลุดขณะอยู่ใต้น้ำ ไม่งั้นผมลำบากแน่ๆ เลยยกไปให้พี่ๆ Staff ของเรือ ช่วยซ่อมครับ

เราพักกินข้าวกลางวัน มีหมูผัดพริกขิง และทอดมัน ผมรู้สึกยินดีถึงเหตุการณ์เมื่อซักครู่ยังไม่หาย

อีกด้าน(ยังมีอวนอีกผืนครับ) มีที่ยังไม่หลุดทั้งหมด ชุดที่สามจึงลงไปเก็บ ผมอยากจะลง แต่กลัวว่า ไดฟ์ต่อไปจะไม่ได้ลงไปเก็บ(เพราะดำนานเกินไป) จึงพัก เก็บแรงไว้ ช่วยในชุดต่อไป เผื่อว่าชุดต่อไปจะได้พักบ้าง (อวนมีเยอะครับ คนวางก็ขยันกันจัง)

ซักพักใหญ่ พี่ๆ เพื่อนๆก็ขึ้นมา พร้อมกับอวน ภายในมีสัตว์ทะเลมากเลยครับ ต้องช่วยเหลือโดยใช้กรรไกรค่อยๆเล็มอวนออกจากสัตว์ทะเลเหล่านั้นกันโดยด่วน และปล่อยลงทะเล หลายตัวผมไม่เคยเห็นในท้องทะเล เคยเห็นแต่ในรูป เช่น ปูแต่งตัว ปูแมงมุมกรียาว ปูใบ้หลังเต่า เป็นต้น

หลายคนสวมบทเป็นหมอ เป็นพยาบาล เช่น พี่นัท พี่ดาว เจี๊ยบ พี่บอย เป็นต้น โดยสัตว์ทะเลเหล่านี้เป็นคนไข้ พวกเขาอยู่นิ่งๆครับ ไม่ทำร้ายเราเหมือนจะรู้ว่า เรามาช่วยเหลือ(ผมถ่ายรูปเก็บความประทับใจนี้ไว้ด้วยครับ)

ชุดต่อไปเตรียมตัวลงที่หินเพิง(บริเวณกองใหญ่) ผมแต่งตัว มาเช็คอากาศปรากฎว่าเหลือ 120 ( ปกติ จะมีประมาณ 200 บาร์ ลืมบอกไปว่า Octopus ของผมรั่วครับ อากาศเลยระเหยออกไป) พี่ป้อมบอกไม่เป็นไร ลงไปได้ อากาศหมดก็ขึ้นซิน้อง(จะเติมอากาศ คนต่อคิวก็เพียบเลยครับ)

ผมพร้อมที่จะลงไปช่วยพวกเขา อีกครั้งครับ